Ειχες υποσχεθεί οτι δεν θα με κάνεις να κλαψω, οχι οσο περναει απο το χερι σου.
Οταν με εβλεπες να κλαιω ελεγες ποσο ομορφη ειμαι, παντα ζητούσες συγγνώμη γιατι εσυ ησουν ο λογος που εκλαιγα μπροστα σου.
Γιατι ανέχομαι τα νευρα σου και τις φωνές σου κλαίγοντας.
Πάντα έλεγες συγγνώμη.
Ήταν σαν καραμέλα.
Μετα την Χριστοπαναγια σου ακολουθούσε το συγγνώμη.
Πως μπορεις.
Πως μπορεις να ζητας συγγνώμη οταν δεν το εννοεις.
Και αφου ξερεις πως μισω τα συγγνώμη.
Δεν εχουν αξια.
Προτιμώ το να έρθεις να με πάρεις αγκαλια, και να με φιλησεις εννοώντας το συγγνώμη.
Γιατι να το κανεις απο υποχρέωση.
Και ξερεις κατι.
Το βρισκω χαζο.
Και δεν γουστάρω το ατομο που με κανει χαρούμενη να με κανει ταυτόχρονα τοσο σκατα.
Πως μπορεις.
Και τωρα δεν κλαίω μπροστά σου.
Γιατι δεν ριχνεις το εγωισμο σου.
Και δεν θες να λυνεις τα πράγματα.
Παρα προτιμας να τα αφήνεις να γινονται ενα μεγαλο κουβάρι.
Και βαρεθηκα να σε κυνηγάω.
Και βαρεθηκα να προσπαθω παντα για σενα.
Και να σου δίνομαι οταν δεν εχω ορεξη και εσυ να με διωχνεις οταν χρειαζομαι την αγκαλια σου αλλα εσυ δεν εχεις ορεξη.
Και να μου λες ομορφα πράγματα καιτην επόμενη μερα να ειναι σαν να μην υποθηκαν ποτε.
Μικρε μου αγγλε.
Σ'αγαπάω τοσο πολυ.
Τοσο πολυ που με σκοτώνει.
Γιατί καθε φορα που με αγγίζεις λιωνω.
Και ποσο απο μενα θα εχει μεινει οταν με πετάξεις στα μεταχειρισμένα.
Και ποιος να γινει ο σωτηρας μου όταν φυγεις.
Ασε την ψυχή μου ελεύθερη.
Μην με κρατας αν δεν με ζητας οταν μεθας.
Μη μου δίνεις την δική σου ψυχη χωρις να με αφηνεις να την δαμασω.
Μην μου πέρνεις την ευκαρια μου μεσα απο τα χερια.
Μη μου κρατάς μουτρα.
Μην με παρατας.
Πες μου αντιο την επομενη φορά.
Αντιο.
