Δεν ηξερα πως ησουνα εσυ, αυτος,
εκεινη η χειροβομβίδα.
Μια μεγάλη καταιγιδα
ενας ανεξέλεγκτος πανικός.
Φαντάζει σαν να εγινε εχθες
τα ελπιδοφόρα βηματα μας,
δαμαζοντας τα ονειρα μας,
σαν ερωτευμένοι ποιητες.
Καπως ετσι χαθηκε η επιφανεια απ'τα ματια μας.
Και ποια η συνεπεια.
Παντα κρατοντας αξιοπρεπεια,
εχασε το νόημα η παρανοια.
Πραγματι δεν ειχα πολλα στο νου,
αν βεβαια θελησεις και ρωτήσεις.
Μπορω ομως να σου δωσω αποδειξεις,
λεγοντας σου μονο πως ηταν θέλημα θεου.
Φοβαμαι πως συντομα θα με ξεχασεις,
στο μαρμαρο σαν γοπα απο τσιγάρο,
οπως η θαλασσα ξεχασε τον γλαρο
θα πεσεις θυμα της ραγδαίας αλλαγής.
