Έσωσες την ψυχη μου.
Ρωτω πολλες φορες τον εαυτο μου πως φτασαμε ως εδω.
Εσυ να φευγεις και γω να σε πονω.
Μακάρι να μπορούσα να το ζησω για λιγο παραπάνω.
Δυστυχως δεν ημουν αρκετα λαιμαργη για το το απολαυσω οσο ειχα χρονο.
Και τωρα δεν εχω τιποτα.
Και αφου με έσωσες, τωρα που φευγεις τι θα απογινω;
Και οταν σε πετύχω μετα απο χρονια στο δρομο πως πρεπει να σε κοιταξω.
Με το βλεμα του ανθρωπου που απλως βλεπει μια ανεκτίμητη, ανεκπληρωτη αγαπη;
Με εκεινο που θα νιωσεις πως ξερουμε και οι δυο πολυ καλα οτι κατι αφησαμε στη μεση;
Η αυτο που εχουν δυο αγνωστοι που εχουν δει ο ενας τον αλλον μια-δυο φορες τυχαια στον δρομο;
Ενιωθα μονη μεχρι να ερθεις, ποτε δεν ένιωσα ολόκληρη.
Ούτε τωρα νιώθω.
Δεν ξερω.
Ισως μου λειψεις.
Ισως και όχι.
Συγγνώμη που δεν ημουν αρκετα καλη.
Μακάρι να μπορουσα να σου προσφέρω περισσότερα.
Μακάρι να σου ειχα πει τι ενιωθα καθε φορα που σε κοιτουσα.
Μακαρι να ηξερες ποσες φορες εκλαψα στην σκεψη οτι με αφηνεις.
Εισαι πολυ ξεχωριστός.
Ελπίζω καποτε να βρεις ενα ατομο που θα σε κάνει να το καταλαβεις.
Και θα ξερεις οτι μαζι του θα κανεις τα ονειρα σου πραγματικοτητα.
Δεν ειμαι εγω αυτο.
Θυμήσου με ως εναν ομορφο καλοκαιρινό, σχολικο έρωτα.
Δεν ζητάω πολλά.
Θυμήσου με ως την κοπέλα που εξαιτίας σου ενιωσε λιγοτερο κενη.
Εκανες την ζωη μου λιγότερο μουντή.
Εδωσες λιγο νόημα και εναν κίνητρο να γνωρίσω και να ζησω πολλα πράγματα.
Γιαυτο και σε ευχαριστώ.
Πεντε μήνες φαίνονται τοσο λιγοι.
Θα ορκιζομουν οτι περασα μαζι σου πολυ παραπάνω χρονο απο αυτο.
Πολλες φορες σκέφτομαι πως οι δρομοι μας ηταν τοσο συμβαδισμενοι.
Εγω να κλαιω για αυτον που στο κρεβατι του ειχε εκεινη που ζητούσες εσυ.
Δεν πιστεύω πως κατι ηταν γραφτο.
Μονο οτι βρηκα αυτο που εψαχνα, γιατι και οι δυο οντας ηδη πληγωμενοι βρήκαμε αυτο που μας ελειπε.
Δεν μπόρεσα να σε αποκωδικοποίησω.
Δεν θα μπορεσω ποτε εν τελη.
Ποτε δεν εγραψες για μένα.
Ουτε τα λόγια σου με εκαναν να καταλάβω και πολλα.
Παρολα αυτα σε ευχαριστω που με εκανες να νιωσω αρκετη.
Εν τελη δεν το τελειωσα ποτε αυτο το κείμενο.
Πανε ηδη 2 μηνες απο τοτε
