Έψαχνα το δικο μου λιμάνι, το λιμάνι που θα με έσωζε απο φουρτούνες και πειρατές, το λιμανι που θα με φιλοξενούσε μεχρι να ερθει αλλο καράβι και εγω βρεθω και παλι μόνος να χανομαι στο πελαγος.
Και δεν ξερω αν ημουν τυχερός που για λιγο με φιλοξένησε εκεινο το λιμανι. Εκεινο το λιμανι.
Αμφιβάλω αν εχω αντικρίσει ομορφότερο απο αυτο.
Ηταν σχεδον να βγηκε απο τα ονειρα μου.
Ημουν σχεδον σιγουρος οτι το ειχα ονειρευτεί εκεινο το λιμανι.
Έμοιαζε πραγματι με ονειρο, σαν το μυθικο λιμάνι του Οδυσσέα.
Δεν ήθελα να φτασω στην Ιθάκη, ηθελα απλα χρονο στο λιμάνι μου.
Δεν ηταν δικο μου μα ενιωσα σαν το καράβι μου να αγκυροβολουσε αρκετα χρονια ωστε να το θεωρήσω δικο μου.
Μα ειχαν μονο περασει μηνες.
Οταν εφτασε η στιγμή να φυγω ημουν παλι χαμένος στο πελαγος.
Μονος να ψάχνω στο καραβι μου ενα νεο λιμανι.
