Οταν ξεμεινω απο τσιγαρα.
Θα θυμαμαι να μου στρίβεις γιατι δεν ηθελες να καπνισεις μονος σου.
Θα θυμαμαι τις στιγμες που σε φιλαγα και ενιωθα την γευση του καπνου στα χειλη σου.
Θα θυμαμαι να καπνιζεις στο παραθυρο μου τραγουδοντας, ποσο ομορφη ειναι η φωνη σου, πράγμα που δεν χρειάζονταν επιβεβαιωση αφου παντα το ηξερες.
Θα θυμαμαι να ζητας τα χαρτακια μου οταν βαριοσουν πολυ να πας στο περιπτερο να παρεις.
Θα θυμαμαι να τραβάς καθε τζουρα σαν να αποτελεί την τελευταία ανασα οξυγονου και γω να νιώθω πως ο καπνος φτανει μεχρι την ψυχή σου.
Θα θυμαμαι να περνας το κεφαλι σου κατω απο το δικο μου και να με αφήνεις να σου χαϊδεύω το μαγουλο.
Θα θυμάμαι να μου ζητας να μπουμε κατω απο τα σκεπασματα για να με παρεις αγκαλια.
Θα θυμαμαι να μου λες πως θα ερθεις στο σχολειο να μου κανεις παρεα ξεροντας πως γραφεις πανελλήνιες και πρέπει να διαβασεις, γεμίζοντας με έτσι με τυψεις.
Θα θυμαμαι να σημειωνουμε στο κεφαλι μας ταινιες που πρεπει να δουμε οταν ξαναερθεις σπιτι μου.
Θα θυμαμαι να μου ζητας να σου βγάλω τα φρυδια ενω εβαζες την μουσικη σου που τοτε τοσο μισουσα αλλα τωρα ειναι το μονο που μου εμεινε απο εσενα.
Θα θυμαμαι το γελιο σου.
Θα θυμαμαι τα ματια σου.
Καθαρο γαλήνιο γαλαζιο.
Και ας λες οτι δεν ειναι γαλαζια αλλα γκρι, εγω παντα γαλαζια θα τα βλεπω.
Αλλα μικρε μου συντροφε.
Θα θυμαμαι τον τροπο που με κοιτουσες οταν απομακρινες το προσωπο σου απο το δικο μου.
Οταν με φιλαγες σαν χριστιανος που του δινουν τη θεια κοινωνια.
Και τοτε μικρε μου αναρχικε θα καταλαβω πως πραγματι μου λείπεις.
Γιατι αμα ησουν μαζι μου δεν θα ξεμενα ποτε απο τσιγαρα.
