Dziesięć kroków do śmierci.

Krok dziewiąty.

Zaczynał tracić nad sobą panowanie. Nie powinien był unosić na nią głosu, ale po prostu nie dawał rady. Nie wiedział jak jej pomóc, jak ją przekonać. Frustracja, bezsilność, strach i wiele więcej emocji tlących się w nim wybuchło. Był niczym tykająca bomba, gotowa wybuchnąć po raz kolejny. Wziął głębszy wdech, chcąc uspokoić emocje, jednak na niewiele się to zdało. Zacisnął dłonie, które drżały ze zdenerwowania. W zasadzie cały się trząsł. Przestawał normalnie funkcjonować. Dazai Osamu zmienił się nie do poznania. Gdyby ktoś teraz powiedział, że to detektyw ze Zbrojnej Agencji Detektywistycznej, nikt by mu nie uwierzył. Nie przypominał siebie, nie zostało w nim nic ze spokojnego człowieka. Jeżeli chciał ją uratować, musiał się uspokoić, ale jak? Pochylił się nieco do przodu i zaśmiał się. Tak po prostu.

Czarnowłosa przyjrzała mu się, a widok łez w jego oczach ścisnął jej serce. Nie mogła się wycofać, nie teraz. Była tak blisko upragnionego celu, ale widząc tak ogromną rozpacz, nie wiedziała, co powinna zrobić. Zadrżała, unosząc nogę, jakby chciała wykonać krok w jego stronę. Zastygła na moment w bezruchu i odstawiła ją na wcześniejsze miejsce. Nie, nie może się teraz poddać. Kolejny raz tego dnia spojrzała na zachód słońca, który zresztą powoli dobiegał końca. Chciała zginąć? Zadała sobie pytanie i ku swojemu zdziwieniu nie umiała znaleźć odpowiedzi. Jeszcze kilka minut temu była gotowa, by śmierć wzięła ją w swoje ramiona. Również się zaśmiała.

— Jesteśmy żałośni, Osamu. — westchnęła, odchylając głowę do tyłu z żałosnym uśmiechem.

— Co ty nie powiesz? — odpowiedział jej, robiąc to samo.

Roześmiali się, wkładając w ten śmiech wszystkie emocje. Odgłos pełen żałości, strachu, nerwów rozniósł się w powietrzu, przynosząc obojgu ukojenie. Potrzebowali tego oboje. Durnego śmiechu, gotowego przywrócić ich do w miarę normalnego stanu.

Wtem Dazai zauważył, że mimo wszystko kobieta zrobiła kolejny krok.