You know my name not my story

Hoofdstuk 2: genezen?

Toen ik op de spoed aan kwam werd ik snel naar binnen gebracht ik kreeg altijd maar meer en meer mijn toen ik in zo een klein kamertje lag op de spoed kwam er een kleine tengere vrouw binnen en zei dag Amber oei is dat van turnen?!! en krak mijn voet stond recht ik hoorde het bot van de ene kant naar de andere kant kraken pfffff het ergste van de avond zat er wel op dacht ik toen de vrouw terug kwam moest ik foto's gaan laten trekken van mijn beide enkels wat al veel pijn deed om mij te verplaatsten van de ene naar de andere tafel en als ik hoorde dat de foto's mislukt waren moest het weer opnieuw gedaan worden om dan te horen dat ik ik slaap moest gedaan worden om mijn enkels nog rechter te zetten toen ik wakker werd zag ik twee witte kousjes rond mijn beide enkels al snel had ik door dat het geen kousen waren maar gipsen ik had veel pijn en lag in mijn turn outfit met 2 gipsen aan ik begon in paniek te geraken hoe zat het met de examens? Moet ik mijn jaar opnieuw doen? En turnen ? wat gebeurt daar mee en hoe lang moet ik in de gips ik moet op tijd terug kunnen beginnen turnen mijn leven is voorbij als ik niet meer kan turnen ik begon meer en meer te panikeren maar ik wist dat ik me rustig moest houden toen de dokter kwam was ik opgelucht maar ook een beetje zenuwachtig ik wist niet hoe erg het was maar hield me sterk de dokter begon te praten dat het een zwaar val is geweest ik zuchte en hij keek naar mij en ging verder met praten je hebt beide enkels gebroken hij keek mij streng aan en wachte even met praten dan ging hij door in je linker enkel zitten er meer dan 5 breuken en met de rechter weten we niet goed wat we moeten doen of wel gaan we het opereren en spillen in steken of gewoon zo laten en 8 weken in een gips toen de dokter weg ging barste ik in tranen uit 8 weken in een rolstoel dat zou ik niet overleven echt niet maar ja veel kon ik er niet aan veranderen toen ze mijn eten kwamen brengen staarde ik gewoon voor me uit en zetten ze mijn eten voor mij ik wou er niet veel aandacht aan schenken ik wou niet eten maar nu moest ik wel ik pakte langzaam mijn mes en mijn vork om te eten ik deed er zo lang mogelijk over en ondertussen bleef ik maar denken aan het ongeluk tot dat mijn mes op mijn schoot viel ik pakte mijn mes vast en bracht het langzaam richting mijn pols ik wist dat het fout was ik had me al eerder gesneden en mocht het niet opnieuw doen maar het mes stond al op mijn pols dus ik sneed me het maakte me niet uit of er iemand achter zou komen ik zou het echt niet vol houden ik voelde me beter na dat ik had me had gesneden en besefte dat ik er zo hard mogelijk terug tegenaan moet en om te beginnen zou ik weer moeten beginnen eten hoe moeilijk het ook zou worden