Gece

II. Bölüm

Nedir bizim doğamız? Zalimlik değil, çünkü insanlar sosyaldir. Belkide sosyalliği yanlış anlamışızdır, telefona o kadar meğilliyizki realizmi unuttuk.
Kendinize sorun bi "Acaba" deyin.
"Ulan, bu yazıyorda bizim konuşmamıza laf ediyor." deyin, eleştirin.
Çok tuttuğum bir söz var:
Biz erkekler oyun konsoluyla, kızlar ise kalp ile oynar.
Hayır! Bu kısır bir döngü aslında: kötü kızlar iyi adamları, kötü adamlar iyi kızları bu dipsiz çukura çekiyor. Önceden yeşilçam filmlerini saçma bulurdum. Vaktinde gerçekçi olan bu filmler hâla izleniyor, şimdiki filmleri izleyip geçiyoruz "güzeldi" diyoruz.

Neden?

O filmlerde saflık var, temizlik. Bir savaş var. Hâla insan olan o karakterler aşkı, onuru, kadını, adamı için savaş veriyor ve herşeyin üstesinden geliyorlar. Diyorsunuz ki "bunlar film, tabiki mutlu son olcak".
Bizde birnevi bir similasyonda yaşıyoruz fakat, mutlu son neredeyse imkansız. Ansızın ölüm gelecek gibi değilde, sonsuza kadar yaşayacak gibi davranıyoruz. Vakti kaçırıyoruz.
O tren biz olmadan yola çıkıyor, başka yolcular buluyor ve başka kaderler ortaya çıkıyor. Biz bir elimizde sigara, kederli şarkılar, acıklı durumlar kısacası mutsuz insanlar.

Sevdiğimizin hayalini kurup başkalarıyla mutlu oluşunu izliyoruz lakin o bir dal sigara ve antidepresanlardan başka desteğimiz olmuyor. Hayat bu diyeceğim, senin suçun.
Kader böyleymiş diyeceğim, bizim seçeneğimiz nerede? Ben hep derdim ki: birsürü kader vardır, seçtiğimiz yoldan gideriz.

Hayır, seni öyle bir hale getiriyorki hayat o kararı istemeye istemeye sen veriyorsun. İçin yana yana, kalbin bağıra bağıra. Ölümü istiyorsun sonra ölemiyorsun. İntihar edemiyorsun. Ölüme randevu veriyorsun sigarayla, ömrünü kesiyorsun. İyi değil fakat en makulü bu. Bizim ömrümüz istemediklerimizle ve elimizdekiyle yetinmekle geçecek bunu bilin.
"Azla yetinmezsen, çoğu bulamazsın." yani hayalindeki değilde karşındaki olur. Kıymetini bilirsen kalıcı, bilmezsen misafir olur ama evi temelinden söker gider. Baktığınla kalırsın.