Gece

VI. Bölüm

Bir insanın en iyi yaptığı şey sevdiklerini kırmaksa neden hâla sevgi arar ki? Belkide yalnızlıktan delirmiştir. Bir dediği bir dediğni tutmuyordur, git derken kal diyordur aslında...

"Silemediğni karalayacaksın" dediler, o tertemiz kağıt simsiyahta olsa, paramparça da olsa, yanıp kül olsa da hâla o kağıt parçası aynı ismi taşıyor. Biten o değil, siz oluyorsunuz. Avutuyorsunuz kendinizi "ben ona mı kaldım?" Diyorsunuz lakin ondan bir parça sizde kaldı. Kimsenin olmadığı yerlerde içiyor, bağıra bağıra şarkı söylüyor ve ağlıyorsunuz. Güçlü görünmek için "ağlamadım" diyorsunuz. Belkide, sesiniz duyulmasın diye yastığa ağlıyorsunuz yada heryeri kırıp döküyorsunuz.

Kim için?

Onun için...

O ne yapıyor, sen bu haldeyken? Evinde oturup çayını kahvesini içiyor, başkalarıyla konuşup şakalaşıp gülüyor. Keyfi gayet iyi hatta, sen olmadığın için daha rahat.

Sen, bu insan için kendini kaybediyorsun. Sevdiğin için...

Aslında bizi bu hale getiren o değil, ona verdiklerimizdir. Onun bir tarafı kalkarken siz eksilirsiniz, yorulursunuz.

Acıklı şarkılardan farkımız kalmadı aslında, ihtiyacı varken sorar bulur. İnsanlar mutluyken bir köşeye atılır kalırsınız, mutluluğu herkesle yaşar fakat devasını sende bulur. Başı üstünde tutması gerekirken, peçeteden farkın kalmaz. Evet, insanlar böyle...

Ne yapıyoruz biz?
Gitmem diyoruz, canı yansa kalbimizde hissediyoruz. Nefessiz kalıyoruz, yere göğe sığamıyoruz. O "iyiyim, merak etme." demedikce dakikalar saatler, saatler günler gibi geçiyor.

Sen, ben ve biz boş şeyler. Gece ve hüzun sarmış gönlümüzü, uçurum bile güldürmüyor bizi hızlı ve yıkık oluyoruz. Bazen diyorum ki "keşke bende bir birada kafa olsam." Müptela olmuşken sabahlar olur, sen bir köşede sızarsın.

Her sabah o güzel yüzünü görmek isterdim açıkcası, en masum halini görmek isterdim. Sen uyanana kadar yüzünü ezberlemeyi ama kafam güzelken devrilmiş şişeleri görüyorum.
Şarap, dudakların kadar sarhoş etmiyor beni...