FICTITIOUSLY

#19

ოთახიდან ფრთხილად გამოვდივარ და სამზარეულოსკენ ჩუმად მივდივარ, არ მინდა ბექიონი გავაღვიძო რომელსაც კერ კიდევ მშვიდად სძინავს, სავარძელზე. 

ორ ჭიქას ხელში ვიღე და ჩაის ფერს ვანაწილებ, წყალს კი ასადუღებლად ვადგამ. მაციავრის კარს ვაღებ და დაცარიელებულ თაროებს ნაღლვიაი ვუყურებ. ბექიონთან ძალია მრცხვენია მისთვის ყველაზე დიდი ჩაის და კვერცხის შეთავაზეა შემიძლია. კვერცხის შეკვრას ხელს ვკიდებ და დახლზე ჭიქების გვერდით ვდებ. გასქურას ვანთებ და ტაფას გასაცხელებლად ვდებ, მანამდე კი თაროდან ქოქოსის ზეთს ვიღებ და ტაფაზე ცოტაოდენ ცხიმს ვდებ. შეკვრას ვხსნი და დარჩენილ კვერცს ცხელ ტაფაში ვანაწილებ, როცა შემთხევით ტაფას ხელს ვადებ და უნებურად ხელიდა მივარდება. 

- ჯანდაბა ჩუმად ვვოხრავ და სავარძლისკენ იმ იმედით ვიყუურები რომ მას კვლავ ძინავს მაგრამ ვცდები როცა ახალგაღვიძებული ბექიონის გაკვირვებული და შეშინებული სახეს ვაწყდები. - ბოდიში რომ გაგაღვიძე ჩუმად მაგრამ მაინც გასაგებად ვეუბნები და შეწუხებული ვუყრებ

- ყველაფერ კარგადაა? კვლავ დაბნეული მეკითხება
- ამ მგონი კი უბრალოდ ტაფა ხელიდან გამივარდა მშვიდად ვამბობ და მას ზურგს ვაქცევ. ონკანს ვაღებ შემდეგ კი ოდნავ დამწვარ ხელს ცივ წყალს ვუშვერ.

-ხელი დაიწვი? სწრაფად მეკითხება და მალევე გვერდით მიდგება

- არაფერია სერიოზული, სჯობს ჩაი დავლიოთ მშვიდად ვამბობ და წყალს ვკეტავ.

- ჯობს ყინული დაიდო მზრუნველი ტონით მეუბნება და მაცივრის კარს ხსნის, შემდეგ კი სახეზე დაბნეულობას ვატყობ მე კი სირცხვილისგან სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდი - უი ყინული არ ყოფილა მხიარულად ამბობს და კარს ხურავს. - მგონი ცოტა ხანს უნდა გავიდე მშვიდად ამბობს და კარისკენ მიდის ფეხზე იცმევს და ისე რომ ხმის ამოღებასაც ვერ ვახერხებ სახლიდან გადის. მე კი ერთ ადგილზე მიყინულიი ვდგავარ და სირცხვილისგან კლავ საშინლად ვხურვარ.