Abilerim

A28

Bölüm28:'Onu lütfen kurtar!'

Derin

Boğuluyordum sanki.

Yüzü olmayan insanlar vardı etrafımda.

Her geçen gün boğazımda olan elleri daha da sıkılaşıyor.

Nefes almamı engelliyorlardı.

Gözleri.

Burunları.

Ağızları.

Kaşları.

Yoktu.

Fakat.

Neden hep beni izliyorlarmış gibi hissediyordum?.

Uzakta görüyorum.

Hafize Yıldırım.

Babaannem.

Bir çocuğun elinden tutuyor.

Buğra.

Buğra'nın kafasını okşuyor.

Ve onu öpüyor.

Ardından bana bakıyor.

Yüzünde bir iğrenme var.

O sırada aslında bana bakmadığını fark ediyorum.

Arkama bakıyor.

Kafamı çevirdiğimde.

Kendimi görüyorum.

8 yaşındaki halimi.

'Babaanne beni neden sevmiyorsun?'.

Ağlıyorum konuşurken.

'Herşey senin suçun olmasına rağmen neden tek hayatta kalan sensin?'.

'Herşey benim suçum mu?'.

'Evet,oğlum ve gelinim senin yüzünden öldü aynı zamanda annenin karnında ki kardeşinde'.

Herşey benim suçum değilmi?.

Görüntü bulanıklaşıyor ve kayboluyor.

Başka bir hatıra.

Buğra'nın elinde bir belge var.

Liseye geçiş sınavında yaptığı puanı gösteren bir belge.

Ülke genelinde dereceye girmişti.

Babaannem yine buğra'nın başını okşuyor ve.

'Aferin benim akıllı torunuma sen gelecekte şirketimi miras alacaksın'.

Orası.

Senin şirketin değil.

Orası.

Dedemin sıfırdan tırnakları ile kazıya kazıya geldiği son noktanın somut kanıtı.

Ve babama devrettiği bir miras.

Babamdan kalan tek şey olan o şirket.

Bana kalan bir miras.

Bana bakıyor.

'Teşekkür bile alamamışsın seni aptal çocuk'.

İyide.

Buğra benden 2 yaş büyük değilmi?.