Sweet Revenge (EDITING)

Chapter 24: Amnesia?

~~Xandra's POV~~

Mahigit 3 araw na ang nakalipas at hindi pa rin nagigising si Andrew.At nandito pa rin ako at binabantayan siya. Napabuntong-hininga na lang ako dahil sa pagsisisi ko sa mga ginawa ko. Ang tanga ko naman kasi! Dapat ako ang nasa kalagayan na yan at hindi siya! Sana ako na lang ang nakaratay sa kamang yan at hindi siya! At ngayon umiiyak na naman ako. Napaka-uggh..

"Uhmm.. ",narinig ko na ungol kaya dali-dali akong napatingin sa kanya.

Gumagalaw na ang kamay niya kaya dali-dali akong lumabas at tumawag ng doctor.

Pagdating ng doctor at ng mga nurse ay agad nila siyang kinonsulta. Ako naman ay tumawag kina Tita at ibinalita na nagising na si Andrew.

"Tita! Hurry up here! Andrew's awake! ",agad na sabi ko habang umiiyak. Umiiyak sa saya.

"Really dear?! Okay we're heading there!",sabi niya at binaba na ang tawag.

Paglabas ng doctor ay ang siya namang pagdating ng Mommy ni Andrew.

"Doc? How's my son? ",agad na tanong niya na hingal na hingal.

"Ahm..hmm.. He's now suffering from a temporary...memory loss. And it is dangerous because it might become permanent if it's taken for granted.",sabi ng doctor.

"What?! Oh my God.",sabi ng ina ni Andrew at napa-iyak na rin.

"Ibig po bang sabihin doon Doc ay kailangan naming gumawa ng paraan para maibalik ang mga memory niya? ",tanong ng kapatid ni Andrew.

"Yes. You have to or else,it'll become a permanent memory loss.",sagot ng doctor.

"Oh my.",sabi ko .

"Excuse me.",sabi ng doctor at umalis na. Kami naman ay pumasok na sa kwarto at naabutan namin si Andrew na naka-upo habang kinakagat-kagat ang mga kuko niya na parang bata.

"Who are you? ",tanong niya at tinaasan kami ng kilay.

"Andrew baby. This is your Mommy! Remember me? ",sabi ni Tita at yayakapin na sana si Andrew ng bigla itong lumayo sa kanya.

"I don't know you! ",sigaw niya kay Tita.

Pinuntahan ko naman si Tita at niyakap siya.

This is all my fault! Mine!

"Tita..I'm so so so sorry. This is all my damn fault. ",sabi ko sa kanya.

"No dear. It's his choice to save you. It's not your fault ok? Y-you go t-talk to him. He might remember you.",sabi niya at niyakap rin ako.

Lumapit ako sa kanya.

"A-andrew? Do you remember me? I'm Alexa. The one you love.I'm your girlfriend.... ",sabi ko kay Andrew.

Tiningnan lang niya ako in a weird way.

"Aaaaaaaaaaaah!",sigaw niya na nasasaktan.

"Son!",sigaw agad ni Tita.

Kalaunan naman ay tumingin siya sakin.

"You're not Alexa! Poser! You're not her! Go away!",sabi niya na parang natatakot.

Pero nagulat ako pati na rin si Tita sa sinabi niya.

Ibig sabihin...

"Anong hindi siya si Alexa? May iba ka pa bang Alexa na kakilala?",tanong ni Tita.

"Alexa? She's my girlfriend but she left me. ",sabi niya na umiiyak.

"Andrew,it's me! It's me and I'm sorry I left you. Please I love you and I loved you. And I will always love you.",sabi ko na umiiyak na rin.

"Shut up! My alexa is not like that! My alexa is not as fashionista as you! ",he said.

"My alexa is a simple weird girl with that long skirt and long sleeve. Oh...and don't forget about her weird glasses. So how come it's you?! You're not her! Poseeeer!",he continued.

Nagulat ako. Naalala niya ang dating ako.

"She left me! She left me miserable!",sigaw niya at umiyak na naman.

Ako naman ay napatanga.

"I think he needs rest.",sabi ng Ina niya at tinapik ako sa balikat.

"Andrew,you need to rest.",sabi ng Mommy ni Andrew sa kanya.

"Okay. But please,get that poser girl out of the room!",sigaw niya at humiga na.

"Umalis ka na muna Alexa. Pasensya na sa inaasal niya. Bumalik ka na lang kapag tulog na siya.",sabi ni Tita.

"Naiintindihan ko po.",sabi ko at lumabas.

Tumingin muna ako sa pintuan at.... "Sorry,sana mapatawad mo ko. Mahal na mahal kita."

Isinuot ko na ang hood ng jacket ko at nagsunglasses. Pupunta muna ako sa lugar kung saan tahimik at walang makakadisturbo sakin.

Agad akong pumunta sa sasakyan ko at nagdrive papuntang lugar kung saan magiging mabuti ang pakiramdam ko kahit sandali lang.

~•~

Nandito na ako. Hapon na pala.

Habang nakatitig ako sa dagat na kita mula sa bundok na ito ay hindi ko maiwasang maisip ang mga nangyari at mapaiyak.

Kasi naman! Bakit ko ba kasi ginawa yun! Kung sana nakinig lang ako kina Rongcho,hindi sana mangyayari ang lahat ng tao. Ang muntik na pagkawala ng mahal ko.

Hindi nga siya nawala,ngunit nawala naman ang memorya niya.

"Aaaaaaaaaaaaaaah! BAKIT KASI HINDI NA LANG AKO ANG NASAGASAAN! BAKIT KASI SIYA PA?! AKO NA LANG SANA! WALA NANG SILBI ANG BUHAY KO! AAAAAAH! huhuhu",sigaw ko pagkatapos ay napa-upo sa panghihina.

Patuloy pa rin ako sa pag-iyak hanggang sa may kamay na dumapo balikat ko.

At pagtingin ko....

To be continued...
>>>>>
Who could it be? Mehehe