Nje adoleshenc ndryshe

Pjesa 5

Manu ishte shumeee feminist. Porositem 2 krem cokollata per mua dhe Aniten, ndersa Manueli mori redbull.
Teksa po bisedonim vura re se nje djale nuk po mi hiqte syte. Fillova te ndihesha ne siklet. Manu e kuptoi kete gje pasi me njihte mjaft mire, e kisha shok te ngushte.
-Xhuli cfare ke?...
-Asgje, asgje.
-Por pse qendron ashtu? Dukesh sikur je ne siklet, dukesh pak e acaruar a ku di un.
-Po, vertet,- pohoi Anita.
-Ehh, epo.... Shikoni si me stil prapa jush, tek tavolina afer cepit, ndodhet nje djale me bluze te bardhe.
-Po dhe cfare?
-Nuk po mi heq syte dhe sa here qe e shikoj buzeqesh, nuk po duroj dot. A nuk mundet nje njeri te qendroje i qete ne qejfin e tij, dreqi ta marre?
-Heheh, me duket se i tha dicka kamarierit pasi ai po vjen drejt nesh,- tha Anita.
-Po tani cfare? ,- shtoi Manueli.
Edhe Manueli dukej i acaruar. Nuk ka deshire qe te me ngacmoje kush dhe aq me teper kur jam me te. Me ka si moter dhe nuk e i duron dot keto gjera.
Kamarieri shkoi tek banaku dhe erdhi me nje tabaka ne dore.
-Keto i keni nga ai djali atje,- tha duke treguar me gisht nga ai,- dhe kete leter e keni nga ai.
E mora letren dhe e grisa pa e lexuar fare. U skuqa pak. Por nervat i kisha te acaruara.
-Kete ktheje prapa, nuk e duam.- i thashe.
-Me vjen keq zonjushe por nuk mundem, me ka urdheruar te mos e bej nje gje te tille.
Une nuk doja ta pranoja nje gje te tille se me pas trashen punet. Dhe une nuk e doja nje gje te tille pasi nuk me interesonin meshkujt e tjere pervec Maksit. Mua me interesonte vetem Maksimiliano im.
Laura kishte plotesisht te drejte po dashurohesha pas tij. I kerkova kamarierit qe ti thoshte se nese nuk do e merrte mbrapsht do shkoja dhe do ia hidhja ne koke dhe ai perseri kishte mohuar.
-Epo mesa duket qenka koha per shfaqje,- i thashe Manuelit dhe Anites.
-Cfare?! Mos ke luajtur mendesh?- tha Anita.
-Nuk besoj se e ke seriozisht,- tha Manueli.
-Epo, besojeni ose jo e kam me se seriozisht. Nuk dua te pranoj dhurata nga nje i panjohur. Me kuptoni?