Empress Costudy

Chapter Eighteen

Hindi ko maintindihan ang mundo!
At lalong hindi ko maintindihan si Akihito!

Magkakasalubong kami, ni hindi manlang tumitingin saakin!
Kapag alam niyang palapit ako sa kung nasaan siya, katulad ng nakararami ay umaalis siya!

"Trixie! Tell me. Nkakainsulto bang tawagin ang isang tao na commoner?!" Inis na inis na tanong ko kay Trixie.

Pinatay niya ang cellphone na hawak bago humarap saakin.

"You want my point of view now?"

"Yes!"

"Well for a person like you, who grew and lives with a golden spoon, yes it does."

"In what way?!"

Tumikhim si Trixie. "You are a living queen to be exact. Your achievements and millions are unreachable for a simple person. You live in a castle. And whoever wanted to reach for you, who can't aim higher as you did, will feel insecure."

"Bakit kailangan magalit?!"

"If you will tell me I am a commoner for some reason. I know my place and I will accept it. Though it's insulting. But that's what makes me live. Pero if may kasamang emotions into it. Sabihin naa natin na someone who likes you. Syempri nakakainsulto iyun. Para mu na ring sinabi na hindi ka niya kayang abutin katulad ng araw."

Napanganga ako sa sinabi ni Trixie. So it is insulting?!

Kasalanan to ni Stassy!

Agad akong lumabas at hinanap si Akihito. Pero naikot ko na ang buong campus pero di ko pa rin siya nakikita!

Aaaggh! Ang sakit na rin ng paa ko!

Nagi-guilty ako nang hindi ko maintindihan. I didn't mean to insult him. It was supposedly a topic to be discussed! Bakit siya magagalit?!

At bakit ba nagmumukha akong tanga kakahanap sa kanya?!

Bumalik ako sa opisina na nakasimangot. Kaya itong si Trixie ay walang ginawa kundi ang iparinig saakin ang mabilis niyang pagta-type sa laptop.

Hanggang sa makapasok kami sa last subject ay nkasimangot pa rin ako!

Putang ama naman oo! Anu ba ang ikinakagalit ko ngayun?!

Aaagghhh!

Nagmamadali akong humabok kela Carrina na nasa canteen ngayun. May dapat daw kaming pag usapang lima at yun ay importante daw!

Kaya kulang nalang ay takbuhin ko ang buong hallway papuntang canteen. Nananakit na ang mga paa ko. Nkakaiyak pero, minsan lang magpatawag nang ganitong usapan si Carrina kaya bawal umarte kahit maganda!

Iikot na sana ako pababa ng hagdan nang maramdaman ko ang sprain sa paa. Dahil sa pesteng heels na to!

Paghakbang ko sa pinaka last na baitang ay napasigaw ako dahil sa maling apak na naman!

"Aaaaggghhj! Why of all the time?!"

"Damn! Damn! Damn! Daaamn iit!!!"
Umupo ako sa hagdan. Vibrate nang vibrate din ang cellphone ko.

Naiiyak na ako sa sakit.

"Hey!" Sita ko nang biglang may humawak sa paa ko.

"Take it easy girl."
Ilang beses akong napakurap sa lalakinh nkaluhod ang isang tuhod.

"And who are you?! Stop touchi--- ouch!"

"I told you. Take it easy!"

"Ba't sinisigawan mu ako?! Sino ka ba sa tingin mu?!" Aaaaghh "punyeta ang sakit!"