Empress Costudy

Chapter Twenty Five

Xhailla Tim's POV

Napakatagal na pala ang in-absent ko sa school dahil sa kadramahan sa buhay ko. Kaga eto ako ngayun. Back to reality. My millions is on the road kaya kailangan kong pulutin muna ang sarili kong nakalugmok sa kalsada. And I will stand on my own for my millions babies.

Laking pasasalamat ko rin kay Alexis na tumira na rin sa bahay ko sa loob nang isang linggo. At ang dahilan niya?

"You'd think I'd let you be alone baby?"

So far, so good. The pain in my heart is still in my heart. But I have to keep on moving forward, para maka-move on agad. I have recently knew na ang pagmumukmok sa kwarto ay walang magagawa. Yes, masakit pa rin isipin na, despite of the wound he put into my heart, I have to let go.

Dere-deretso akong naglakad papunta sa office ko. Lahat ng mga students ay nakatingin saakin. Like I care. I have to walk with my chin up. I clearly know their looks. Judging me like hell.

Gusto kong ipakita sa lahat na wala lang saakin ang nangyari. Ipapakita ko sa kanilang lahat na walang nangyari.

But deep down inside me, binibiyak ang puso ko. How the hell can he do that to me?! Over twenty million huh? Ang sakit sa bangs. Ang sakit sa ulo at ang sakit sa puso! Putang inang sakit to.
Sana pala sinabi nalang niya na kailangan niya nang pera! Eh di binigyan ko siya. Fuck! He lent my five billion when I needed the money. How come?!

Damn you Akihito! Remember the day when you played me?! Fuck you!

Huminga ako nang malalim at mariin na pinikit ang mga mata ko. I have to forget about him. In an instant! Kapag ganito palagi baka malugi ako.

"Miss?" Agad kong binuksan ang mga mata ko at tiningnan si Trixie.

"Hey?"

"I missed you Miss Xhailla." The sadness is in her eyes.

Nginitian ko siya. "Sorry about the past days Trixie."

Lumapit siya saakin. Nagulat pa ako nang bigla niya akong yakapin ng mahigpit.

I was stunned. My hands automatically moves and hug her too.

"That commoner bastard don't know your worth miss. That bastard is an asshole. A jerk and good for nothing. A commoner indeed!" Bulong niya.

The way she said those words. Nasasaktan din ba siya? Nararamdaman niya rin ba ang sakit na nasa puso ko? Alam niya ba?

"It's okay to cry miss. Just cry. I will listen."

Isinubsub ko ang mukha ko sa balikat niya.

"Trix..." That's when I realize that I am already crying. "Bakit... Ba--bakit ganito? I thought, okay na ako. Bakit?"

Hinahagod niya ang likud ko. "I am here miss. I am here."

Wala akong ideya kong ilang oras na akong umiiyak sa kanya. She never let me go. Instead she hugged me tighter.

"Thank you." Mahinang sabi ko habang pinunpunasan ang luha ko. "Thank you."

Ako na ang unang kumalas sa pagkakayakap. I don't want to cry anymore.

She smiled at me. The happiness is all over her face. "I am here Miss."

"Thank you." Yun lang ang masabi ko sa kanya.

Niyaya niya akong lumabas para daw maggala saglit. I even turn off my phone para hindi kami maistorbo.

Ang una naming ginawa ay pumasok kaami sa isang spa. Trixie feels different today. Lagi siyang nakangiti saakin. Kapag naglalakad kami lagi niyang hawak ang kamay ko at hindi binibitawan.