Close as strangers

part 8

Vanuit Owen

Ik word wakker en schrik als ik zie dat het half acht is. Snel gooi ik de deken van me af, zonder na te denken graai ik een shirt en broek uit m'n kast en zo snel als ik kan strik ik m'n veters. Ik open de Magister app om te kijken wat mijn rooster is vandaag en prop de boeken in m'n tas. Ik ren naar onder en duw een broodje in m'n mond. Ik kijk naar Fay die rustig op de bank TV zit te kijken. Ik loop naar haar toe, ik til haar op en geef haar een knuffel. 'Goedemorgen Owen' zegt ze lief. 'Goedemorgen Fay' antwoord ik en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ik zet haar neer. 'We moeten zo gaan he. Dan breng ik je naar school, goed?' Fay knikt vrolijk. Ik kijk op m'n horloge en zie dat het 20 voor 8 is. Snel smeer ik brood voor op school en dan ren ik de trap op om mijn tanden te poetsen, lenzen in te doen en deo op te spuiten, want vandaag wil ik natuurlijk goed voor de dag komen. Aangezien ik Kyra weer zie. Ik glimlach bij de gedachte maar als Fay op de deur klopt verdwijnt m'n glimlach. 5 voor acht. Om acht uur moet ze op school zijn. Shit! Ik kijk snel de tuin in, en zie dat m'n fiets helemaal in geparkeerd staat. Ik mag Fay niet met de scooter brengen, maar voor deze keer doe ik het. 'Fay, niet tegen papa en mama zeggen, maar je mag heel eventjes op m'n scooter. Kom!' zeg ik. Fay lacht en pakt huppelend haar tas.

Zodra ik op school ben kijk ik op de klok. Het is 8:20. Gelukkig! Ik loop een beetje over het plein, maar als ik Kyra met haar vriendinnen zie praten twijfel ik geen moment en loop recht op haar af.

Vanuit Kyra

'En toen zei hij dit dus' zegt Marieke, een vriendin van me, en ze laat het gesprek tussen haar en een jongen lezen. We beginnen allemaal te lachen maar dan ineens zijn de 6 meiden waar ik bij sta helemaal stil. Ik kijk ze vragend aan waarna ze beginnen te giechelen. 'Jongens wat is hier aan d-' ik word opeens mee getrokken, de hoek om en iemand slaat zijn handen voor m'n ogen. Ik hoor mijn vriendinnen allemaal kusgeluiden maken. Wat gaan we nou krijgen? Na een paar seconden heeft die persoon nog niks gezegd en ik haal diep adem. Mijn neus vult zich met de geur van Owens deo. Voordat hij iets kan doen draai ik me om en knuffel ik hem. Ik heb niet eens echt gezien wie het was, maar hij knuffelt me terug. Ik laar hem los, zet een stap naar achter en kijk recht in de stralende ogen van mijn idool, mijn lifesaver. Owen. De bel gaat en zonder iets te zeggen pakt hij m'n hand en sleurt me mee naar de derde verdieping in de A-vleugel. 'Hier heb ik-' 'Wiskunde, weet ik. Succes!' onderbreekt hij. Hij geeft me snel een kusje op m'n wang voordat hij naar de C vleugel rent. Ik ga zitten. Wow. Wat was dat? Meneer Van Wissen legt hoofdstuk acht uit maar ik kan maar niet stoppen met denken aan Owen. Ik klieder een beetje in m'n schrift en zit maar wat te dagdromen totdat er keihard op de tafel wordt geslagen. Ik schrik uit mijn gedachtes en zie dat er een boze meneer Van Wissen voor me staat. 'Nou nou... Owen he?' zegt hij als een dromerig tienermeisje terwijl hij m'n schrift pakt en erdoor heen bladert. 'Ehhh.. Ja ik ehm.. ' ik voel dat ik rood word en ik weet niks meer te zeggen. Hij geeft me een knipoog en fluistert: 'over 65 minuten is het pauze'. Ik knik lachend en dan gaat hij verder met de les.