Green Eyes (დასრულებული)

Chapter 2

ისეთი მწვანე იყო როგორიც მას ჰქონდა... ღმერთო ის მწვანე... მაგარმ არა ალბათ უბრალოდ მასაც მწვანე თვალები აქვს. იმ ბიჭს მივშტერებოდი როდესაც ზეინის ხმამ გამომაფხიზლა
-ლილიან როგორ ხარ? მკითხა ზეინმა და ჩამეხუტა
-კარგად ბიჭებო თქვენ როგორ ხართ? მომენატრეთ
-ჩვენც კარგად ვართ გვიპასუხა ნაილმა
-იცი ლუის ამბავი გავიგეთ და ამიტომ გადავწყვიტეთ დავრჩეთ ხოლმე შენთან მარტო რომ არ იყო მითხრა ლიამმა
-ძალიან გამიხარდება თუ დარჩებით ხოლმე ჩემთან
- გიცანი ეს ... გაიხედა ზენმა გვერდით და მწვანე თვალება იქ აღარ იყო
გამიკვირდა იმ ბიჭის ასეთი ქცევა
-ის უბრალოდ ცოტა უცნაურია, მაგარამ ახლოდან რომ გაიცნობ მართლა ძალიან კარგი ადამიანია
-კარგი ახლა ისტორია მაქვს და გაკვეთილების მერე გნახავთ
-კარგიი მითხრეს ერთხმად
მე კი მშვიდად წავედი ისტორიის კლასისაკე. კლასში შევედი და სადაც  ფავისუფალი ადგილი დავინახე იქ დავჯექი კლასში ვიღაც საშვალო სიმაღლის ბიჭი შემოვიდა და გვერდით მომიჯდა. მეც რაღა უნდა მექნა და უბრალოდ გავუღიმე. დიდად მისი გაცნობის სურვილი არ მქონია ამიტომ ყურადღებას არ ვაქცევდი. გაკვეთილებმა კარგად ჩაიარა გარეთ გამოვედი და სახლისაკენ მივდიოდი როდესაც ვიღაცის შეხება ვიგრძენი მხარზე. მივბრუნდი და ისევ ის მწვანე დავინახე ის მწვანე თვალები.
- ჰეი, მითხრა მან თავისი ბოხი ხმით.
-ჰეი ვუპასუხე მეც
-იცი შენთან საუბარი მინდა და თუ გცალია რომ სადმე დავსხდეთ?
-კი მცალია
-კარგი მაშინ წავიდეთ
ტელეფონი ამოვიღე და ლუის მივწერე რომ ცოტა დამაგვიანდებოდა. ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე თუ არა მაშინვე დამირეკეს. ბიჭმა ჩემსკენ გამოიხედა
-შენ გირეკავენ?
-კი ჩემი ტელეფონია ალბათ ჩემი ძმაა
ტელეფონი ამოვიღე და მართლაც ლუი იყო.
-ლილი იცი მე უკვე აეროპორტში ვარ ძალიან დიდი ბოდიში შენი ნახვა მინდოდა მაგრამ დამირეკეს და პირველივე რეისით მომიწევს წასვლა
-კარგი ლუ ძალიან მომენატრები, მიყვარხარ დამირეკე რომ ჩახვალ
-მეც მიყვარხარ, ნახვამდის
-კარგად
ვუთხარი და გავთიშე
მე და ის ბიჭი ერთ პარკთან მივედით და იქვე სკამზე დავსხედით. მას ვაკვირდებოდი როდესაც რაღაც ყელსაბამი შევამჩნიე. ხელი მოვკიდე მას კი გაეღიმა, ეს მას ძალიან ჰგავდა... ეს ღიმილი ძალიან მახსოვდა...ეს...
-ეს... ეს საიდან გაქვს? ვკითხე ხმის კანკალით
-და შენ საიდან გაქვს ეგ ყელსაბამი?  
-მე ეს ყელსაბამი ჰარიმ მაჩუქა.
-მე ეს ყელსაბამი ერთმა გოგომ მაჩუქა, რომელიც ძალიან მიყვარდა ჩემი მეზობელი იყო ლილიანი ერქვა.
ეს რომ თქვა გავოცდი და ლოყაზე ცრემლი ჩამომიგორდა და ავტირდი
-ჰარიი ეს... ეს შენ ხარ? ეს ჩემი ჰარი იყო ის დაბრუნდა, ვერც კი ვიჯერებ ამ ყოველივეს.
-კი ლილიან მე ვარ მითხრა და ჩამეხუტა. ამ დროს ისეთი სითბო ვიგრძენი. ის ვიგრძენი რაც ამდენი ხნის მანძილზე მაკლდა.მთელი ძალით მოვხვიე ხელები. ეს იყო ის გრძნობა რაც მაკლდა და რაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდა...
-ჰარი მე იცი ძალიან მენატრებოდი, ვთქვი სლუკუნით და უფრო ავტირდი, ის ისე საოცრად გამოიყირებოდა, ისეთი ლამაზი იყო, მისი თვალები, მისი თმა რომელიც მხრებზე ჰქონდა ჩამოყრილი...ის უბრალოდ უნაკლო იყო
-მეც პატარავ მეც...
მე და ჰარი წამოვდექით და ჩემი სახლისკენ წავედით. სახლთან მალევე მივედით
-ხომ არ შემოხვიდოდი?
-კი რატომაც არა მიპასუხა ჰარიმ.
სახლში შევედით ჩანთა იქვე დავდე  მე და ჰარი დივანზე დავსხედით. არც კი მჯეროდა რომ ის ოთხი წლის შემდეგ ისევ ჩემთანაა. მან თავისი ქურთუკი გაიხადა და იქვე დადო გავოცდი როდესაც ამდენი ტატუ დავინახე