*Her cumartesi yeni bölümleriyle yayında!
Çıkmazın yüksek duvarının önünde
seni bekliyorum
Neyim ben?
Yalancı
demiştin
İnsanları olmayan bir hayale inandıran
zirveden en alçağa düşüren ben
Neyim?
Yalancı
demiştin
He...
Yazılanların tamamı hayal ürünüdür. Ama yazar, kendi dünyasında gerçek olduğuna inanmayı tercih etmiştir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eğer kulaklarımda çınlayan çığlıklarımın ölümüme neden olacağını düşüneceğim bir an olsaydı, şüphesiz o an bu an olurdu. Bu an, diye geçirdim içimden. Şu an zamanın herhangi bir anında mıydım ki?
Nefesini ensemde hissettiğim yaratığın beni ölümüne takip ettiği düşünülürse belki de düşüneceğim son şey ölüm olmalıydı. Çünkü ne zaman bu yaratık tarafından kovalandığımda ölümü düşünsem yenilgiyi kabul ediyor, ona karşı koymaktan vazgeçiyor ve defalarca aynı hazin sonu yaşıyordum.
Ölecektim.
En azından, diye düşündüm içinde bulunduğum zamandan bir anlığına soyutlanarak düşüncelerimle aramdaki çizgiye yaklaşırken. Arkamdaki yaratığın varlığını kabul ediyordum. Bu hayata sahip olduğum tek şey buydu çünkü: Gerçeğim.
Adımlarım hızla birbirini takip ederken enseme çarpan soğuk el beni yere devirdi. Bedenim asfaltın üzerinde hızla kaydı. Nefesim kesildi. Titriyordum. Asfaltta yuvarlanırken ellerimi başıma siper ettim ama geç kalmıştım.
Karanlık yaratık üzerime çöktü ve bir an da olanlar oldu. Zihnimde bana ait olan her şeyi emdi.
Çığlık atarak yatağımdan fırladım. Nefes nefese yatakta oturur vaziyette bekledim. Hayal gücümün benden emildiği o anı tekrar tekrar yaşıyordum her gece. Yüzünü bir yandan çok iyi bildiğim, bir yandan yüzü hakkında en ufak bir fikrimin olmadığı o yaratık her gece farklı bir rüyada üzerime çullanıyor ve zihnimde beslediğim tüm hayal dünyamı karanlığına çekiyordu.
Kendime yeni geliyormuşum gibi başımı iki yana savuşturdum. Saçlarım terden boynuma yapışmıştı. Uzanıp yatmadan önce yatağın yanında yere bıraktığım telefonumu aldım. Ekranı aydınlatmak için kilit tuşuna basıp ışığa bakmakla acıyan gözlerimi kıstım. 02.50.
Karanlıkta belli belirsiz gördüğüm masamın üstündeki kağıt yığınına baktım. Yazdıklarıma uzaktan bakmak bile içimde bir yerlerde o yaratıktan korkan Asude'yi korkudan ağlatacak hale getiriyordu. "Hepsinden nefret ediyorum," diye homurdandım kendi kendime. Bakışlarımı hızla masamdaki kağıtlardan çekip elimdeki telefonla beraber kendimi geriye bıraktım. "Yazdığım her şeyden nefret ediyorum."
Oy ve yorumlarınız benim için çok değerli. Desteğinizi bekliyor ve ilginiz için çok çok teşekkür ediyorum :)
