S̶ᴋɪɴ ᴛo̶ɴᴇs̶

1. Εσμεράλδα.

Καθόμουν και περίμενα την μαμά μου να βγει από το γραφείο του γιατρού.

Χάζευα τριγύρω τους τοίχους και τις κορνίζες όπου είχαν να κρέμονται.

Αναγνώρισα μόνο ένα έργο του Κλωντ Μονέ, Η λίμνη με τα νούφαρα.

Την επεξεργάστηκα με το βλέμμα μου και αισθάνθηκα χαλάρωση αντικρίζοντας τον τρόπο όπου τα χρώματα συγχωνεύονταν μεταξύ τους με απόλυτη αρμονία.

Μόλις βγήκε η μαμά μου απ' το γραφείο μου άφησε την τσάντα της και τον φάκελο των ακτινογραφιών στα πόδια μου.

Μάζεψα τότε τα ασυνήθιστα μακριά μαλλιά μου για να μην ακουμπούν κάτω και κυρίως μην μπλεχτούν ξανά με τις ρόδες.

"Λοιπόν;" την ρωτάω όσο με κατευθύνει προς το ασανσέρ.

"Δεν ξέρουν ακριβή ημερομηνία. Είναι δύσκολη εγχείρηση Εμ, ξέρεις ότι πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα"

"Μαμά, το ίδιο μου είχες πει πριν έναν μήνα" της απαντώ καθώς ήμασταν μέσα στο ασανσέρ κατεβαίνοντας στο ισόγειο.

"Οτι μου λένε σου λέω" δικαιολογείται και κατεβαίνουμε την ράμπα απ' την είσοδο του νοσοκομείου πηγαίνοντας από πεζοδρόμιο.

"Κρυώνεις;" με ρώτησε και γέλασα.

"Επειδή μπήκε ο Σεπτέμβρης δεν σημαίνει ότι άρχισαν οι παγετώνες" την πειράζω και σταμάτησε απότομα το καροτσάκι.

"Μαμά..."

"Ορίστε" μου απάντησε πολύ φυσιολογικά και συνεχίσαμε τον δρόμο για το σπίτι.

"Θες μήπως να φας κάτι;"

"Όχι, ξέρεις ότι έχω συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής. Κάθομαι και δεν θέλω να πάρω όσα κιλά αποφεύγω δεκαεφτά χρόνια τώρα"

"Καλά κορίτσι μου μια ερώτηση έκανα η άμοιρη" παραπονέθηκε και άφησα μια ανάσα να φύγει.

"Εχεις δίκιο, συγγνώμη" της απαντάω και δονείται το κινητό μου.

«Τέλειωσες με τον γιατρό;»

«Ναιιπ, τώρα πάμε σπίτι με την μάνα μου»

«Θες να έρθεις στο γωνιακό καφέ;»

"Μαμά..." είπα με τόνο μαλακό και παρακλητικό.

"Έλα πες το, πού θες να πας;" μα πόσο με ξέρει.

"Στο γωνιακό καφέ"

"Μάλιστα καπετάνιε"

"Ευχαριστώ πολύ"