S̶ᴋɪɴ ᴛo̶ɴᴇs̶

33. Αγάπη.

Οι μέρες περάσαν. Εγώ και ο Γκρέισον γυρίσαμε σπίτι... Σπίτι, αυτό είναι αστείο... Ήταν το σπίτι μας, αλλά όχι πια. Δεν μου φαίνεται σαν το σπίτι μου πλέον. Τον βοήθησα με τις θεραπείες για το πόδι του, θα βοηθήσουν λένε οι γιατροί χωρίς συγκεκριμένο θεμιτό αποτέλεσμα, απλά εικασίες.

Τον τελευταίο μήνα έχω αναλάβει ελάχιστες υποθέσεις με επιτυχή αποτέλεσμα. Έχω μιλήσει αρκετές φορές με την Ρενέ και τον Ντίλαν, 'πότε επιστρέφεις;' με ρωτάνε συνεχώς και η απάντηση μου πάντα ήταν, σε μερικές μέρες.

"Καληνύχτα Γκρέι" ψέλλισα βγαίνοντας από το δωμάτιο.

Έκλεισα την πόρτα και πήγα στον καναπέ ανοίγοντας την τηλεόραση χαμηλά ίσα για να ακούγεται κάτι στον χώρο πέρα από την ησυχία.

Χώθηκα στην κουζίνα φτιάχνοντας μους σοκολάτας και μετά πήρα το μπολ αγκαλιά στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση.

Τόσες μέρες εδώ και κάθε βράδυ όταν αδειάζει το μυαλό μου σκέφτομαι ένα συγκεκριμένο πράγμα.

Νόμιζα ότι εκείνος με κρατούσε στο ψέμα του φυλακισμένη, όμως από την στιγμή που βρίσκομαι τώρα εδώ με δική μου απόφαση καταλαβαίνω ότι εγώ κρατούσα πάντα τα κλειδιά της φυλακής μου. Δεν επέστρεψα στο Σιάτλ διότι δεν ήθελα να έρθω σε επαφή μαζί του, αν ήθελα να τον βρω θα το είχα κάνει.
Τρία χρόνια πέρασαν και τον σκεφτόμουν κάθε βράδυ. Ήταν πίσω από τις πιο φωτεινές και σκοτεινές σκέψεις μου. Πίσω από τις σωστές και τις λάθος μου αποφάσεις. Πίσω μου, σαν τη σκιά μου. Ωστόσο, από την στιγμή που τον είδα μέχρι τώρα, το όνομα του δεν περνάει τόσο συχνά από το μυαλό μου. Η παρουσία του είναι έντονη στον χώρο μου σαν να βρίσκεται δίπλα μου. Λες και δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό μου. Μπορώ να αισθανθώ το χέρι του να κρατάει το δικό μου. Ορκίζομαι ότι μπορώ να ακούσω καθαρά βαριά αναπνοή του, όπως κοιμάται τη νύχτα. Δεν είμαι καν δίπλα του.

Δύο χτυπήματα στην πόρτα με έβγαλαν από την σκέψη και σηκώθηκα για να ανοίξω.

Στο ματάκι δεν έβλεπα κανέναν στο διάδρομο έτσι ξεκλείδωσα και άνοιξα την πόρτα κάπως διστακτικά. Έμεινα άφωνη όταν τον είδα να στέκεται πιο πέρα. Φυσικά και δεν θα στεκόταν μπροστά από την πόρτα, οι πιθανότητες να μην του άνοιγα είναι πολλές.
Όμως άνοιξα και τώρα στέκομαι κοιτώντας τον να με κοιτάει από το σκοτάδι του διαδρόμου.

"Μπορώ να σου μιλήσω;" με ρώτησε και τον άφησα να περάσει μέσα περίεργη για το τι έχει να μου πει.