Το επόμενο πρωί ξύπνησα με ευχάριστη διάθεση από το πολύ πρώτο λεπτό. Ύστερα γύρισα πλευρό και αντίκρισα τον λόγο της ευχάριστης διάθεσης να μου χαμογελά.
"Δεν ξέρω τι συνέβη χθες το βράδυ..." μουρμούρισε μειδιώντας διώχνοντας τα μαλλιά μου από το πρόσωπό μου.
"Νομίζω ότι ήταν το φιλί αυτό τα ξεκίνησε όλα" απαντώ και χαμογελά.
"Δεν ξέρω, είναι σαν να μέθυσα χωρίς να πιώ κάτι. Μια θολή ανάμνηση..."
"Εγώ θυμάμαι μουσική, είχαμε μουσική;" ρωτάω και νεύει αρνητικά γελώντας.
"Δεν καπνίσαμε κάτι, δεν ήπιαμε κάτι, τι στο καλό έγινε..." μουρμούρισα κι εκείνος με πλησίασε βάζοντας το χέρι του πίσω στην πλάτη μου.
"Θέλεις να σου θυμίσω;" ψιθύρισε φιλώντας τον λαιμό μου κι εγώ χαμογέλασα χαϊδεύοντας το μάγουλο του.
"Προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι και δεν μπορούμε να είμαστε ξένοι. Πιστεύεις ότι αξίζει να το δοκιμάσουμε αυτό; εμείς μαζί" τον ρώτησα και χαμογέλασε.
"Ναι πιστεύω αξίζει..." μου απάντησε και ένευσα καταφατικά.
"Δεν το κάνω αυτό από το πρώτο ραντεβού συνήθως" ομολόγησα και άρχισε να γελάει.
"Μα Κάλβιν μην γελάς προσπαθώ να το μαζέψω" του είπα και με έβαλε στην αγκαλιά του.
"Κι οι δύο νιώσαμε την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος. Αν δεν το θέλαμε και ήταν μια απλή παρόρμηση της στιγμής θα σταματούσαμε την πρώτη φορά. Άσε που, εγώ ήμουν το πρώτο σου ραντεβού, οπότε δεν μετράει σαν δικαιολογία" μουρμούρισε κοιτώντας με στα μάτια.
Κοίταξα αλλού χαμογελώντας και εκείνος έβαλε το χέρι του στον αυχένα μου χαϊδεύοντας το δέρμα μου πολύ απαλά προκαλώντας μου ανατριχίλα.
"Νιώθω ότι σε ξέρω, το σώμα σου μου είναι οικείο, η φωνή σου, ο τρόπος που βάζεις τα χέρια σου απάνω μου, το φιλί σου... Πώς γίνεται να μην σε θυμάμαι αλλά όλα πάνω σου μου είναι οικεία;"
"Επειδή έχει ξεχάσει το μυαλό δεν σημαίνει ότι έχει ξεχάσει και το σώμα" ψέλλισα και τοποθέτησα το δάχτυλο μου πάνω στα σχέδια του ώμου του γράφοντας απάνω τους.
"Μπορώ να συνεχίσω ακόμα και με κλειστά μάτια να το κάνω αυτό" μουρμούρισα και παρατήρησα ένα σημάδι στον ώμο του.
"Δεν ξέρω από που προέρχεται αυτό, οπότε μην μπεις στον κόπο να ρωτήσεις" είπε και γέλασα.
ESTÁS LEYENDO
S̶ᴋɪɴ ᴛo̶ɴᴇs̶
Novela Juvenil"Μην με πλησιάζεις" του είπα τρομοκρατημένη και γέλασε. "Τόσο πολύ με φοβάσαι;" "Είσαι παρανοϊκός στο έχουν πει ποτέ;" του φώναζα αλλά σιγανά για να μην ξυπνήσει η μάνα μου και έπιασα το ρόπαλο του μπέιζμπολ που είχα πίσω απ' το κομοδίνο. "Ετοιμοπό...
