Αργότερα ξύπνησα τον Ντίλαν και τον έβαλα να πάρει τηλέφωνο τον Άλεξ και την Ρενέ να πάνε για καφέ. Μου έχουν λείψει τόσο πολύ.
Έμαθα από την Ρενέ ότι ο Φρέντυ πήγε Γαλλία για σπουδές. Δεν έχουν μιλήσει εδώ και τρία χρόνια, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά χαθήκαμε όλοι μεταξύ μας.
Μιλούσα και εξακολουθώ να μιλάω τακτικά με την Ρενέ και τον Άλεξ. Χώρισαν για κάποιο διάστημα αλλά όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούν χώρια έτρεξαν πάλι ο ένας κοντά στον άλλον. Συνεχίζουν και οι δύο να παίζουν μποξ, και μεταξύ τους πολλές φορές, ένδειξη αγάπης υποθέτω..
Θέλω να μου μάθει γιατί μου χρειάζεται αλλά την φοβάμαι, αυτή βαράει δεν αστειεύεται.
Πλέον κάνουν κολλητή παρέα με τον Ντίλαν αυτοί οι δύο και ο Έλιοτ.
Πήγαμε στην πλωτή καφετέρια και ήρθαμε ταυτόχρονα με εκείνους αλλά δεν με κατάλαβαν επειδή πάρκαραν λίγο πιο μακριά.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και όταν με αντιλήφθηκε η Ρενέ έκανε στροφή και πήγε προς την αντίθετη κατεύθυνση.
"Πού πάει;" ρώτησε ο Ντίλαν και εγώ γέλασα επειδή εγώ ξέρω.
Με πλησίασε ο Άλεξ και με αγκάλιασε χαιρετώντας με γρήγορα και πήγα να βρω την κολλητή μου.
Είχε κρυφτεί πίσω από ένα αυτοκίνητο και έκλαιγε.
"Μπορείς να μου δώσεις έστω μια αγκαλιά" της είπα και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη.
Σηκώθηκε εντέλει και με αγκάλιασε ρουφώντας την μύτη της.
"Έτσι και μου λερώσεις το μπουφάν θα σε δείρω" της είπα και γέλασε μέσα από τα κλάματα.
"Ηλίθια" ψέλλισε και με άφησε σκουπίζοντας την μούρη της.
"Κι εμένα μου έλειψες" της λέω και βάζει τα χέρια της στα μάγουλα μου κοιτώντας με κι ύστερα με ξανά αγκάλιασε.
"Δεν σε αφήνω να φύγεις, να το ξέρεις. Δεν ξανά φεύγεις"
"Του χρόνου πάλι" της λέω και μορφάζει με το κρύο αστείο μου.
Ο χρόνος σε μια εβδομάδα τελειώνει.
Είχε πιάσει το χέρι μου και έτσι πήγαμε στην καφετέρια όπου είχαν κάτσει ήδη οι άλλοι δύο.
Ανάγκασε τον Άλεξ να αλλάξει θέση για να είναι δίπλα μου εκείνη και γέλασα στην έκφραση του.
"Να σημειωθεί ότι για μένα δεν έχει κλάψει ποτέ επειδή χάρηκε που με είδε" είπε ενοχλημένος και εκείνη του έριξε ένα βλέμμα που τρόμαξα.
YOU ARE READING
S̶ᴋɪɴ ᴛo̶ɴᴇs̶
Teen Fiction"Μην με πλησιάζεις" του είπα τρομοκρατημένη και γέλασε. "Τόσο πολύ με φοβάσαι;" "Είσαι παρανοϊκός στο έχουν πει ποτέ;" του φώναζα αλλά σιγανά για να μην ξυπνήσει η μάνα μου και έπιασα το ρόπαλο του μπέιζμπολ που είχα πίσω απ' το κομοδίνο. "Ετοιμοπό...
