S̶ᴋɪɴ ᴛo̶ɴᴇs̶

16. Σκόρπισα

Σηκώθηκα απ' το κρεβάτι με τρομερό πονοκέφαλο που δεν ήταν ευχάριστος για την ψυχική μου υγεία.

Έκλεισα τα παντζούρια για να μην μπαίνει το φως του ήλιου και πήγα στο μπάνιο.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και μετά είδα το ψαλίδι εκεί μπροστά.

Χτένισα τα μαλλιά μου και τα χώρισα.
Έπιασα δύο κοτσίδες και πήρα το ψαλίδι στα χέρια μου. Έκοψα τις κοτσίδες και τις άφησα στην άκρη, βεβαιώθηκα ότι τα έκοψα ίσια και τα άφησα πίσω.

Τώρα δεν φτάνουν καν στο ύψος των αγκώνων μου.

Τα έπιασα όλα σε μπιφτέκι και μετά έπλυνα το πρόσωπο μου.

Αφού ντύθηκα, έβαλα τις κοτσίδες σε μια σακούλα και στην τσάντα μέσα και αφού πήρα τα πράγματα μου έφυγα απ' το σπίτι.

Πήρα ταξί και με πήγε στην Σχολή.

Πήρα το ασανσέρ μέχρι τον δεύτερο όροφο και περίμενα έξω απ' το γραφείο της διευθύντριας.

Βγήκε μια κοπέλα και τότε χτύπησα και μπήκα.

Με υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, κυριολεκτικά.

"Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω Εσμέ. Μας έλειψες, μας έλειψε ο κύκνος μας"

"Κι εμένα μου λείψατε κυρία Αλέξα"

"Κάθισε, έχεις φάει;"

"Ναι είμαι εντάξει ευχαριστώ. Ήρθα για να ξανά κάνω εγγραφή" την ενημερώνω και χαμογελάει συγκινημένη.

"Θα χαρώ ιδιαιτέρως να σε ξανά έχω στην τάξη μου. Η μητέρα σου πώς είναι;" ρώτησε και κόλλησα.

"Ελπίζω να είναι καλά εκεί που είναι, είχε ένα ατύχημα και δυστυχώς δεν τα κατάφερε" της απαντώ και είχε μείνει σαστισμένη.

"Λυπάμαι πολύ κορίτσι μου, δεν είχα ιδέα"

"Δεν πειράζει, είναι εντάξει. Είμαι με τον μπαμπά μου τώρα, τα πάμε καλά"

"Χαίρομαι που τ' ακούω αυτό. Η ζωή σου φέρθηκε πολύ άδικα Εσμεράλδα, το ότι χαμογελάς ακόμα δείχνει δύναμη"

"Η ζωή είναι μικρή για να μην χαμογελάμε"

"Τότε πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο... Ορίστε τα χαρτιά που πρέπει να συμπληρώσεις, χαρτί από γιατρό, απ' το σχολείο, και την άδεια του πατέρα σου"

"Ωραία. Μπορώ να σας ζητήσω κάτι;"

"Εννοείται κορίτσι μου"

"Ξέρω ότι οι τάξεις πάνε ηλικιακά αλλά μετά το ατύχημα δεν είναι ίδια τα πόδια μου γι' αυτό θα το εκτιμούσα αν με βάζατε σε μια από τις μικρές τάξεις. Πρέπει να μάθω ξανά απ' την αρχή"