S̶ᴋɪɴ ᴛo̶ɴᴇs̶

20. Λίγο ακόμα...

Καθόμουν στον πάγκο και χάζευα την πλάτη του Κάλβιν καθώς μαγείρευε.

Μου αρέσει ο τρόπος που οι μύες του εχουν δέσει σε αρμονία με τα σχέδια του δέρματος του.

Έχει σχέδια στον αριστερό του αγκώνα, στο δεξί χέρι στο μπράτσο μέχρι και την κουτάλα της πλάτης του. Μετά σε απόλυτη συμμετρία ξεκινούσε η διχρωμία χαμηλά της μέσης του από αριστερά και έφτανε μέχρι και το αριστερό του γόνατο.

Είναι τέχνη.
Αριστούργημα.

Κρατούσα το πιρούνι και όταν γύρισε προς το μέρος μου έπεσε αφού γλίστρησε από τα χέρια μου.

Το έπιασε αφήνοντας το μαζί με τα άλλα άπλυτα.

Τον κοιτούσα και ασυναίσθητα δάγκωσα το χείλος μου.

"Σε λίγα λεπτά είναι έτοιμο" με ενημερώνει και του χαμογελώ.

Με πλησίασε και με κατέβασε από τον πάγκο, έτσι στεκόμουν μπροστά του.

Δεν ξέρω γιατί κολλάω τόσο στο συγκεκριμένο θέμα.

"Εγώ..."ξεκίνησα να λέω αλλά κόλλησα, πώς υποτίθεται πρέπει να το πω;

"Εσύ τι;"

"Εγώ..." επανέλαβα και τον είδα που στηρίχτηκε στον πάγκο.. Σταύρωσε τα χέρια του και κοίταξε το ταβάνι.

"Εγώ είμαι εγώ εσύ είσαι εσύ" είπε κάπως ποιητικά και γέλασα χαλαρώνοντας.

"Πάω για μπάνιο" συνέχισα την πρόταση μου και δάγκωνε τα χείλη του προκειμένου να μην γελάσει.

"Τόση ώρα περίμενες να ζεσταθεί το νερό κι έπαιρνες τον χρόνο σου;" αναρωτιέται και έπιασε το χέρι μου παίζοντας μαζί του.

Γέλασα με το αστείο του και μετά προσπαθούσα να βρω πώς θα συντάξω τις λέξεις για να του ζητήσω να έρθει μαζί μου.

Μα φαντάζει τόσο δύσκολο να ακουστούν έξω από το κεφάλι μου.

"Τι σκέφτεσαι μικρή πονηρή πριγκίπισσα; έχεις γίνει κατά κόκκινη" παρατηρεί και εκεί είναι που καταπίνω την γλώσσα μου.

Δεν είμαι εγώ για να παίρνω πρωτοβουλίες.

Έβαλε το χέρι του στο μάγουλο μου απροσδόκητα και τον κοίταξα, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τα μάτια του κοιτούσαν εμένα αποκλειστικά.

"Δεν πρόκειται να σε φάω, πάρε μια βαθιά ανάσα και ηρέμησε" μου εξηγεί με πιο μαλακή φωνή και ακολουθώ τα βήματα του.

Εισπνοή, εκπνοή.

"Έλα μαζί μου" είπα τελικά και μειδίασε ακολουθώντας με σιωπηλά.