CHAPTER 6: Sol and Luna

26 1 0
                                    

The moment I opened my eyes,  I saw the Sun looking at me with his morning hazel eyes. 

He really wakes me up with his irritating morning light. His bright smile. 

"Good morning, Miss Samson." He's sitting in front of me like a kid waiting for his mother to wake up.

"Kanina ka pa gising?" He nodded. "Kanina mo pa 'ko tinititigan?"

"Hehe," mahiya-hiya niyang tawa. 

Agad ko siyang inirapan at tumayo mula sa duyan, "Uyyy! Ang aga-aga, ang sungit mo." 

I just ignored him, entered inside the house at padabog na naglakad pababa ng hagdan. I really hate it when someone gazes at me while peacefully sleeping. Ang aga-aga, wasak na agad ang araw ko.

Pagpasok ng kuwarto, agad ko itongni-lock. Fortunately, hindi naman na siya kumatok. Ayaw ko pa naman ng istorbo, lalo na sa morning routine ko.

I found Rosebell’s food bowl empty, but I can’t find her in this room. Sa terrace na kasi ako natulog eh. Hindi ko tuloy siya nakatabi kagabi. 

“Rosebell?” I called as I tried to find her—sa ilalim ng kumot, sa likod ng aparador, sa ilalim ng lamesa—kaso wala siya dito. 

Sinubukan ko na lang mag-iwan ng pagkain muli sa bowl niya. Siguro nasa baba lang siya. Naiwan ko rin namang bukas ang pinto kagabi.

Mahikab-hikab akong pumasok ng CR at nagsimula nang mag-asikaso ng sarili. Pagsabit ng susuoting kong damit at ng tuwalya, laging gulat ko nang may mapansin akong mali.

Wait a minute. Hindi naman ganito ang hitsura ng shower ko ah. “Since when did I have a shower heater?” 

Napakamot na lang ako ng ulo. 

After my bathroom business, I went out of it. The cold air touching my skin gives me goosebumps. Ang lamig talaga ng panahon mula nang makulong kami sa panaginip ko. 

A smell of something tasty played with my nose, dahilan para kumulo ang tiyan ko. Mukhang nagsisimula na siyang magluto ah.

I cleaned my room for a while. Inayos ko na rin ang makalat kong desk. Then, the galaxy painting hanging right in front of me caught my eye. Even though its colors are starting to fade, well, not its beauty.

Napatulala na lang ako matapos madama ang lungkot the moment I remember its story.

FLASHBACK: Third Person's POV
The Creation of Her Galaxy Paintings

"Tama na po ba 'to, Ma'am?" Porchsia asked her professional guardian, painting on separate canvas with her.

Eva looked at Porchsia's work, then her mind was puzzled.

"Pinili kong wisikan ng itim ang puting background ng canvas ko. Pero bakit baligtad ang pinili mo?" nagtataka niyang tanong. "May kahulugan ba 'yan?"

"Naisip ko lang po kasi 'yung galaxy. 'Yung universe," Porchsia answered. "Universe is boring kapag plain black lang. Itong mga white na ini-sprinkle ko, ito ang stars. Kasi tingin ko, it used to be boring...until God gave this sparkling light."

That explanation gave a line of  smile from Eva’s lips.

"Tama nga sila," she stated. "Nae-express ng tao ang laman ng isip niya sa oras na gawin nito ang bagay na gusto niya. Walang duda na matalino kang bata."

She hugged her daughter, making Porchsia do the same thing. "I’ve been doing this ever since wala pa po akong sariling tirahan. Pero iba po talaga 'yung sayang nararamdaman ko kapag ginagawa ko po ito nang kasama ka."

The EclipseWhere stories live. Discover now