Paydos zilinin sesini duyduğumda çok sevinmiştim,okulu pek sevmezdim özellikle matematik dersini. Hızlı bir şekilde eşyalarımı çantama koyduktan sonra, yavaş bir şekilde yürümeye başladım ,okuldan çıktım.
Yolda yürürken gözlerim karardı,düşmek üzereydim ki birinin beni tuttuğunu farkettim,tutan kişinin iyimisiniz sorusuna sadece kafa salladım ve teşekkür ettim,kendime gelince eve doğru yürümeye başladım.
Eve geldiğimde zile üç kere bastıktan sonra kapı açıldı,kapıyı açan annemdi,anneme selam verdim ve direk odama çıktım, kendimi yatağa attım.
Kendimi çok kötü hissediyordum,başım çok ağrıyordu,midem bulanıyordu ve üşüyordum sanırım üşütmüştüm.Kapı açıldı ve içeri annem girdi ,beni o şekilde yatarken görünce, yanıma geldi elini alnıma koydu, ateşimi ölçtükten sonra babama seslendi,
"Sami! Sami! Güneş'in çok ateşi var, yardım etde arabaya taşıyalım." dedi annem, sonra odaya babamın girdiğini gördüm,oda elini alnıma koydu,
"Arabayı tamire verdik ya. Ah be kızım,ben ambulansı arıyorum Sevgi,hadi sende ambulans gelene kadar soğuk suyla biraz serinletmeye çalış."
Ambulans geldiğinde sedyeyle ambulansa bindirildim ve sonuç hastanede serum yiyiyorum.Annem ve babam o sıra doktorla konuşuyorlardı,"Merak etmeyin,kızınız yalnızca üşütmüş, soğukta fazla kalmış serum ona iyi gelir ve verdiğim ilaçları ihmal etmesin." kafamı çevirdim ve onlara baktım."peki doktor bey." dedi annem ve yanıma geldi başucuma oturdu ve ellerini alnımda hissettim, annemin benimle ilgilenmesi bir yandan hoşuma giderken, bir yandan da beni korkutuyordu, çünkü bana bişey olunca ikiside benden kötü oluyorlardı.
Babamında geldiğini gördüm."Güneş iyimisin kızım?" diye sordu babam yalnızca gözlerimi kırptım." Neyse ben içecek bişiyler almaya gidiyorum, Sevgi sende bişey istermisin?" "Yok sağol Sami, sen al" babam gittiğinde anneme baktım.
"Güneş, kızım iyisin dimi annem,ah be kızım neden kendine dikkat etmiyorsun? Kendini düşünmüyorsan bari bizi düşün." yutkundum ,nefes aldım , dudaklarımı yaladım.
"Birşeyim yok anneciğim,doktoru duydun yalnızca üşütmüşüm." "Bir gün değil ki kızım,hergün yorgun ve bitkin bir şekilde geliyorsun eve, çok az yemek yiyiyorsun, sağlığına hiç dikkat etmiyorsun." Annemi bu şekilde görmek bana acı veriyordu, haklıydı kendime hiç dikkat etmiyordum, her konuda çok sakar ve dikkatsizdim. Ama değişmem gerekiyordu çünkü, yaln8zca kendime değil çevremdekilerede zarar veriyordum.
Eve taksiyle gelmiştik, saat biri çeyrek geçiyordu,önce duşa girdim,ard8ndan geceliklerimi giyip yatağa uzandım.
Yatarken annemin dediklerini düşündüm, gerçektende eve hergün yorgun ve bitkin bir şekilde geliyordum, gözlerimi kapattım ve düşünmeye başladım.
Şimdiye kadar hep böyleydim, acaba, acaba bir gün beni değiştiren bişey olucakmı?
Her sabah bu umutla uyanıyordum ama hep hüsrana uğruyordum.
Derin bir nefes alıp verdikten sonra uykunun kollarına saldım kendimi.
