Üşüyorum,sadece üşüyorum. Artık bir ailem yoktu onları iki ay önce trafik kazasında kaybettik. Sadece ailemi kaybetmedim anılarımla dolu olan evimizide kaybettim.
Artık bir evim yoktu ve ne yapacağımı bilmiyordum.
Korkuyordum. Gece üç idi ve köpekler havluyordu. Anne lütfen artık gel ve o sıcacık kollarının arasına al beni.
Üzüntüm, kırgınlığım, kızgınlığım,korkum artık hepsi gitsin istiyorum ve ben sadece seni istiyorum.Anne.
Birden bir ışık yandı ve araba farı olduğunu gördüm,dalgınım nerden bileyim yolun ortasında durduğumu ve birden korna çaldı,irkildim.
Anne,baba korkuyorum gelin lütfen ben daha on üç yaşındayım sizsiz ve sizin kokunuz olmadan uyuyamam.
Herneyse bir park bulmuştum ve orada oturdum sonra sadece yorgunluğumu hissettim ve uyumuşum.
Uyandığım da ne olduğunu,nerede olduğumu bir anlık unutmuştum. Kendime geldim ve bir çeşme bulup yüzümü yıkayıp su içtim. Acıkmıştım ve cebimde param yoktu ne yapacağımı bilmiyordum.
Mecburen bir yetimhaneye gitmeliydim. Evet bu benim son umudumdu tam da yetimhanenin önün de duruyordum.
İçeri girdim ve biraz yürüdükten sonra sol tarafa dönünce karşımda Sevde Hanım'ın odasını görüyordum. İçeri girdim ve "Lütfen bana yardım edin"dedim.
Okuduğunuz için teşekkür ederim :)
İnstagram:x.soul.r
Yazan:Rabia Daşdemir
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Damla'nın Acı Gerçekleri
Short StoryBu sadece ailesini kaybeden bir kızın hayatı değil yaşama sebebini bir anlık kaybeden bir kızın hayatı. O umudunu kaybetmedi ve kendini gerçeklere gözü açık yaptı o artık sadece bir Damla değil o artık bir KORKUSUZ DAMLA...
