Bu sadece ailesini kaybeden bir kızın hayatı değil yaşama sebebini bir anlık kaybeden bir kızın hayatı.
O umudunu kaybetmedi ve kendini gerçeklere gözü açık yaptı o artık sadece bir Damla değil o artık bir KORKUSUZ DAMLA...
Rüyam da bu sefer abimi görmüştüm. Bana "Damla sana inanıyorum zekanla o okulu tozu dumana katacağını biliyorum" dedi. Ben de "Abiciğim senin kadar zeki olmasam da o okulun en zekilerini geçeceğime sana söz veriyorum." Dedim.
Sonra abim bana sarıldı ve saçlarımdan öptü sonra benden özür diledi beni yalnız bıraktığı için.
Uyandığım da aklıma abimin bana aldığı bileklik geldi. Bilekliği hemen kutumun içinden aldım ve taktım hiç çıkarmayacak üzerine de yemin ettim.
Ve oda da kendi kendime konuşmaya başladım,"Abiciğim seni çok seviyorum bu bilekliği çıkarmayacak üzere yemin ederim. O kazandığın karşıda ki okulu ben kaldığın yerden devam ettireceğim." Dedim ve bilekliği öptüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Abimin bana aldığı bileklik*
Yatağımdan kalktım ve kitabı elime aldım bitirmek için son on altı sayfam kalmıştı.
Ve kitabı okumaya başladım. Okuduğumda her kelime de hatta o kelimenin her harfin de anneme özlemim artıyordu.
Sanki bir ip var ve o ipin bir ucunda annem bir ucunda ben vardım. Ama birleşmemiz için birinin bizi birbirimize bağlaması gerekiyordu.
Neyse kitabı artık bitirmiştim. Canım çok sıkılıyordu dışarı da çıkasım yoktu en iyisi yetimhane de eşyalarımı düzenlemekti ya da yerleştirmek demeliyim.
Evet bir gerçeği size söyleyeyim hâlâ küçük bavulumda ki eşyaları yerleştirmedim.
Bavulumu aldım ve fermuarını açtığım anda o tatlı giysilerimi gördüğüm de kalbim acımıştı.
Merak etmeyin ağlamadım bu sefer. Dolabımın kapağını açtım ve yerleştirmeye başladım. Her giysimin bir anısı vardı.
Kırmızı tişörtüm, bunu babam bana kırmızı rengi sevdiğim için almıştı.
Bordo hırkam, bu abimindi ve bunu sadece ben giyiyordum yaz mevsimin de bile üstümden çıkarmıyordum.
Hepsini yerleştirdiğim de sadece tarağım kalmıştı. Bu tarakla annem benim o ince telli saçlarımı tarardı. O her taradığın da ben bağırırdım çünkü canım acırdı.
Anne keşke yine canım acısa ama yine de o saçlarımı tarasan ben bağırınca yine bana kızsan ama o saçlarımı tarasan.
Çok acıdığın da ağlardım ben, şimdi o göz yaşlarımı silsen ama sadece yokluğunla büyüyeceğimi biliyorum ve ben seni seviyorum anne.♡
