Sınıfta sadece Iyem Hanım , ben ve Yalkın kalmıştı.Herkes hızlıda olsa yavaşta olsa çıkmıştı.Kendimde dışarı çıkıp tanımadığım bir çocukla konuşacak gücü bulamıyordum.Aslında o çıksa çıkacaktım ama o da yerinde oturup çıkmamakta kararlı gibi gözüküyordu.Arada belli etmeden baktığımda pantolonunun diz kapağı bölümündeki dikiş yeriyle oynuyordu.Sessizlik , sessizlik ...
On dakikanın biran önce geçmesini herkesin içeri geçmesini beklemenin işkence gibi olacağını düşünürken Iyem Hanım sessizliği bozarak ;
" Son 7 dakikanız kaldı dışarı çıkmayı düşünmüyor musunuz ? " dedi.Iyem Hanım bize bakarken Yalkın ağır çekimle ayağa kalkıp çıkışa yürümeye başladı ve bende kalkıp onun peşine düştüm.Ağır adımlarla hareket ettiği için bende adımlarımı yavaşlattım onunla yan yana yürümek istemiyordum.
Dışarı çıktığımızda yakın bir banka geçip oturduk.İkimizde konuşmuyorduk zaten konuşulacak bir şey de yoktu.Tahmin ettiğim gibi partnerinin ben olmamdan rahatsız olmuştu.Kendimi işe yaramaz bir çöp torbası gibi hissediyordum.Neden uğraşıyordum ki yaşamak için ? Ölüm benim için çok daha iyi bir şeçenek gibi görünüyordu.Tek sorun intihar edecek cesareti kendimde bulamamdı.Neden diğer insanlar gibi değildim ? Hayatımdanda , insanlardanda , yaşadıklarımdan da nefret ediyordum.Biran önce odama gidip kapımı kitleyerek saatlerce ağlamak istiyordum.
'' Partnerinden memnun olmamış olabilirsin ama idare etmek zorundasın.İnsanları yemiyorum , o bakışlarınıda düzeltsen iyi olur ''
Sözleri karşısında bakışlarımı ona yönelterek anlamadım der gibi gözlerimi kısarak baktım.Ve ardından ekledim.
'' Kimin partnerini beğenmediği apaçık ortada ama bunu kafaya takacak değilim.Beni beğenmeyeni ben hiç beğenmem. ''
'' Şuan oturup burada kimin partnerini beğenmediğini tartışmayacağım.Zaten hayat zor belli sorunlarımız olduğu için buradayız.Tek istediğim yüzünü asıp zaten az olan enerjimi daha da bitirmemen ? ''
Soru sorarmış gibi söylediği cümleye kafamı sallamakla yetindim.Elimde değildi ama güleryüzlü olamasam bile surat asmamaya çalışacaktım.Bir süre sessizce oturduk daha sonrasında bana bakmadan yere bakarak
'' Yarın müsaitsen sevdiğin bir yerde buluşabiliriz.Böylece görev olarak gördüğümüz bu işte bi adım atmış oluruz.''
'' Yer benim için farketmez.''
Ona sevdiğim tek yerin odam olduğunu ve bunun dışında neredeyse psikolog ve kütüphaneye gitmek dışında dışarı çıkmadığımı söyleyebilirdim ki.Sözlerim karşısında anlıkta olsa bana baktı ve oturduğu yerden kalkarak binanın içine girdi.Ardından bende kalkıp üstüme başıma çeki düzen verdikten sonra arkasından içeriye girip oturduğum sandalyede yerimi aldım.Bir müddet sonra herkes geldiğinde İyem Hanım '' Bugünlük bu kadar yeterli gençler.Söylediklerimi unutmayın.Herkes partneri hakkında izlenimlerini bir kağıda yazacak ve partenerine bu kağıdı göstermeyip , içinde yazanlardan bahsetmeyecek.Hepinize iyi günler'' diyerek odadan çıktı.Herkes yavaş yavaş toparlanırken bende yerimden kalkıp çıkışa yöneldim.Kapıdan çıkarken Yalkın koşarak yanıma gelip elinde olan telefonunu göstererek '' Numaran ? '' dedi.Derin bir nefes alıp vererek ;
" Sıfır beş sıfır beş .... "
