Guns for Hire

Six 🔫

"Pssst! Nay si, Marsya 'to."

Kumuha ako ng bato at binato sa bintana malapit sa kwarto ni Nanay. Alam kung hindi kapani-paniwala pero, natuntun ko agad ang bahay namin. Salamat 'dun sa lalaking nagpasakay sa'kin kanina.

Palinga-linga ako sa buong paligid. Madilim na at alam kung tulog na ngayon ang tao. Pasado alas onse na ng gabi. Tahimik na ang paligid. At sa sobrang tahimik ay parang nabingi ako.

I have no choice? Kundi akyatin ang kwarto ni Nanay. Wala naman akong cellphone para tawagan siya.

"Tsss. Nay! Kailangan niyo ng gumising!"

Yinugyug ko si Nanay ng dahan-dahan baka kasi atakehin pa. Nakatalukbong lang siya ng kumot habang nakatalikod sa pwesto ko. Naka-on naman ang bentilador. Inilibot ko ang mata ko habang yinuyugyug parin si Nanay. Parang may mali. Masama ang kutob ko.

"Nay, please! Gising ka na."

Pumiyok ang boses ko. Ayaw ko sa sitwasyon kung ito. Ayaw kung nadadamay ang pamilya ko. Kaya't hanggat kaya ko pang lumaban, lalaban ako. Dinampot ko ang batong dala-dala ko ng umakyat ako kanina.

Biglang bumukas ang ilaw kasabay ng pagbukas ng pintuan sa kwarto ni Nanay. Halos lumuwa ang mata ko ng rumehistro sa harap ko ang itsura ng taong naka-kubli sa dilim kanina. Akala ko'y namalik-mata lang ako. I let my guard down.

"Hahaha. Kumusta, Marsya?"

Dahan-dahan siyang lumapit sa'kin at itinutok ang baril sa'king ulo. Pinipigilan kung manginig dahil baka malaman niyang kinakabahan ako. Sheyts! Nagpapawis ako gayong malamig naman dito.

"Di'ba, sabi ko sa'yo ay papatayin kita kasama ng pamilya mo?"

Humagikhik siya habang umiikot sa'kin na hindi parin inialis ang baril na nakatutok sa ulo ko. Hindi ako gumalaw. At halos hindi rin ako huminga ng inilapit niya ng mabuti ang mukha niya sa'kin. I saw how he licked his lips. I gasped an air when I feel his lips against mine. Jist for a couple of second. His teasing me! And I hate it damn much. I secretly rolled my eyes.

"Custodio! Ilabas ang bihag."

Halos patayin ko na siya sa isip ko ng nakita ko si Inay at ang dalawa kung kapatid na kinakaladkad ng alagad ng ulupong na'to.

My heart turned into pieces ng itinulak ng bwesit na si Joey ang Nanay ko na naka-gapus at tahimik na umiiyak. Habang may tape na nakalagay sa bibig niya. Si Maris at Mayet naman ay nakasalampak na sa sahig na wala ng malay. Punit-punit ang damit at halatang hinalay ito dahil sa itsurang labis na kapaguran. Kitang-kita ko sa mata ni Nanay ang pagmamakaawa at magkahalong takot. Nagagalit ako sa sarili ko dahil sa pangyayaring ito.

"Tang'ina ka Fernan. Sagad sa buto ang ka-demonyuhan mo. Pati inosenteng tao, dinadamay mo sa kagaguhan mo."

Akmang susugurin ko siya ngunit mas lalo niya lang idiniin sa ulo ko ang baril. Natauhan ako dahil dun. Nanginging ang kamay ko, hindi dahil sa takot kundi dahil labis na inis sa demonyong nasa harap ko. Gusto ko mang suntukin siya't balian ng buto'y hindi ko magawa. How coward am I?

"Ikaw ang kusang naglagay sa kanila sa panganib, Marsya! Wala kang utang na loob."

Sinampal niya ako nang ubod na lakas. Halos humiwalay ang ulo ko sa katawan. Nalasahan ko agad ang dugo sa aking labi.

"Dakpin ang babaeng 'yan. At siguraduhin niyong, hindi na yan makakatakas pa."

Itinulak ako ni Fernan. Napasubsob ako sa sahig. Tiningnan ko si Inay, nawalan na ito ng malay dahil sa paghampas ng baril sa ulo niya.

"Puta shit, Joel! H'wag saktan ang nanay ko. Fuck you!"

Pinipilit kung kumawala sa dalawang ulupong na kalbong nakahawak sa kamay ko. Tinadyakan ko ang isa sa paa, nabitawan niya naman ako at agad kung sinikmurahan pa ang isa. Tinakbo ko ang distansya namin ni Inay at ng kapatid ko. Pero, sadyang mapait talaga ang kapalaran ko. Isang putok ng baril ang nagpatigil sa'kin sa paglapit sa kanila.

Kitang-kita ng dalawang mata ko kung paano umubo ng dugo si Maris habang naka hawak sa tiyan.

"Hayop ka, Joel."

Umalpas ang maraming luha sa'king mata habang tinatanaw ang unting paghina ng paghinga ni Maris. Hindi na'rin ako nagkaroon ng pagkakataong makalapit pa ng tuluyan sa kanila ng itutuk muli ni Joel ang baril niya kay Mayet.

"No, no, no! Please, 'wag ang pamilya ko."

Pagsusumamo ko. Rinig na rinig ang tawanan nila habang nakaluhod ako sa sahig. Tahimik akong nanalangin na sana'y may sumaklolo sa amin. Na sana, kahit ngayon lang ay dinggin niya ang panalangin ko. Alam kung wala akong karapatan humingi ng tulong sa kanya pero ubang usapan na pag pamilya ko ang involved. Oh God, please save us!

---
Hirap man ay pinilit kung idilat ang aking mata. Alam kung namamaga ito ngayon dahil sa daming suntok at tadyak ang natanggap ko kay Cindy pagkarating ng Headquarters. Tatlong buwan na ang nakalipas ng maka-alis ako dito pero ito ako't bumabalik parin.

Putok na labi, gutay-gutay na damit. Maraming peklat at pasa, magulong buhok at nakagapos na katawan. Walang awang pinaghahampas ang buong katawan ko sa latigo pang kabayo. Tao ako, at hindi hayop.

"Uuhhh."

Puro daing kulang ang maririnig sa maalikabok at bulok na sulok na ito. Puro hataw sa paghahampas si Cindy at walang tigil naman sa pagbuhos ng kumukulong mantika sa katawan ko si Joel. Lapnos na halos ang buong katawan ko. Wala na bang mas mahirap dito?

"Pata-yin, n-iyo nal--ang ako!"

Humagalpak sila ng tawa bago muling inulit ang ginagawa. Pagkaraan siguro ng isang oras ay tumigil na sila. Siguro napagod na. Kaya pa ba? Siguro totoo 'yung kasabihang, Matagal mamatay ang masamang damo.

Wala naakong hiniling sa mga sandaling ito na sana'y, pinatay na lamang nila ako gaya ng pag-patay nila sa pamilya ko.

"Ako nalang Fernan! H'wag idamay ang pamilya ko dito. Susunod akp sa gusto mo, basta buhayin mo lang ang pamilya ko."

Sinipa niya ako sa tiyan at sinuntok.

"Huwag mo akong dektahan sa anong gusto kung gawin, Marsya!"

Hinigit niya ako gamit ang buhok ko. Muli niya akong sinampal. Magkabilang sampal. Gaya ng dati'y halos lumuwa ang mga mata ko't humiwalay ito.

"Lahat-lahat, Fernan! Please, gagawin ko."

Kahit nahihirapang tumayo ay hinawakan ko ng maigi ang nga tuhod niyaat yumakap dito. Sinipa niyaako dahilan upang mabiawan ko ang kapit sa kanya.

"Talaga, Marsya?" Umupo siya't hinaplos ang mukha ko. "Yang putang inang pamilyang yan ang maglalagay sa'yong kamatayan."

Sunod-sunod ang pagputok ng baril ni Fernan. Napapikit ako. Akala ko ako, perl hindi pala. Sinundan ko ang baril kung saan ito nakaturo. Lahat ng lakas ng loob na hawak-hawak ko kanina ay biglang nawala. Kahit kunting pag-asa ay napalis lahat ito.

Wala na sila Inay. Wala na ang pamilya ko. Pinatay niya sila. Pinatay ni Fernan ang pamilya ko.

"Magbabayad kang hayop ka!"

Alam kung imposible, sa sitwasyon ko palang ngayon, tanging bibig nalang ang naigagalaw ko. Pero, alam kung may pag-asa. Hindi ako mamamatay ng hindi ko naipaghihiganti ang aking pamilya. Mamamatay akong may kabuluhan.

"Sinusumpa ko sa bato. Dadanak ang dugo niyong lahat. Lalong-lalo ka na Fernan Arnaiz."

---
shekaii💋