ÖLÜ BİR YALNIZLIK

6. Mektup

Sevgili, ben gözlerinde kaybolmayı, bir evin kapısını aynı anda açmayı, aynı anda sofraya oturmayı, beraber müzik dinlemeyi ve beraber hayata karşı kahkaha atmayı istiyorum.

Evimizin balkonunda çayımızı demlemiş, elimize kitabımızı almış okuyoruz. Ardından göz göze gelip, gözlerimizin dolduğunu görünce birbirimizin boyunlarına sarıldığımız günü düşünsene. O sıra da birbirimizi deliler gibi öptüğümüzü düşün ya düşün! Ya da seni kucağımda yeni evlenmiş odamıza çıkardığımı düşün, ne güzel olurdu. Yakınlaşmak, kokunu çekmek, nefes almak ne güzel olurdu. Asıl ne güzel olurdu bilir misin? Ayağına kadar gülleri dökmek ve ''seni çok seviyorum'' demek.

Ben sende ne hissediyorum biliyor musun? Yağmur damlaları kadar narin oluşunu, toprak kadar dik duruşunu en önemlisi de beni hala seviyor olmanı duymak.

'' Ben deniz kokan yelkenli gemilerin sende son bulup, senden kuvvet almalarını sevdim. Gözlerinde esen rüzgarın gücüyle yol almasını sevdim yar. ''

Bir düşün mesela, evin duvarları gök mavisi, pencerelerin çerçevesi kırmızı, perdeleri kül rengi tülü sarımtrak ve kapısı toprak renkli kirton döşemeli, asma kusreli, ne güzel değil mi? Yıllar geçti, hayaller kaldı. Ben yalnız hayaller üzgün, dünya bana küskün. Bir çocuğumuz olsa sana benzese ve güzelliğini senden alsa, ruhunun sevgisi benden olsa, mayası bizden olan olsa. Yok işte, bir hayal döner mi geri, gerçek olur mu ki? Gerçek olmayacak hayale daldım. Hiç kalmayı denemedim.

Şimdi üstünde kırmızı elbise ve elinde beyaz bir çanta, ayağında siyak bir topuklu ayakkabı ve yolu titreten sen hafif ve ağır adımlarla yürüyorsun. Güneş bile daha güzel oldu. Sen dışarı çıkınca yerin güzelliğinden titrediğini hissediyorum.

Evin bakonunu yemyeşil yaptım. Çiçekler açmış, güllerin solmamış. Kuşların ötüyor, bülbüller yavrulamış.

Seni seviyorum, denizdeki fırtınam gibi. Gökyüzündeki yıldızlar gibi. Ben sana yanıyorum, ateşin kor oluşu gibi. Suyun ateşime engel olamadığı gibi. Sayfa sayfa seni yazdığım şiir gibi. Sadece seni seviyorum sevgili.