Dustenham Academy (zawieszone)

Rozdział 3

Agnes była przyzwyczajona do taksówek, ale tym razem się uparłam. W Londynie z lotniska pojechałyśmy na dworzec a stamtąd pociągiem do Dustenham. Znalazłyśmy pusty przedział i rozwaliłyśmy się razem w miliardem naszych walizek na wszystkich siedzeniach. Chciałam poczytać, ale wolałam nie otwierać żadnej z walizek. Cały czas pamiętałam jak trudno było mi je poodmykać. Spakowałam absolutnie wszystkie swoje rzeczy. Cały mój dobytek mieścił się w trzech wypchanych walizach.

Bezmyślnie gapiłam się przez okno. Przejeżdżaliśmy przez mnóstwo małych wiosek, ogromne pola. Krajobraz tak odmienny niż Hollywood, w którym spędziłam całe Zycie. Wszystko tutaj wyglądało tak spokojnie. Było tato, ale zupełnie inne lato. Bez nieznośnego upału i ciężkiego powietrza. Bardzo mi to odpowiadało.

- Boisz się?- Agnes spojrzała na mnie sponad okładki Elle, które wertowała od godziny.

Wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem. Myślę, że może być tylko lepiej, więc czego się tu bać. – opowiedziałam szczerze i okryłam się szczelniej granatowym kaszmirowym swetrem Agnes, który chciała zostawić w domu. Dośc osobliwe wydało mi się, że spakowała wszystkie swoje rzeczy tylko w jedną walizkę. Zabrała zaskakująco mało- jak na nią- ubrań.

Agnes pokiwała głową i wróciła do lektury.

Nagle drzwi do przedziału odsunęły się, a do środka zajrzała jakaś młoda, uśmiechnięta dziewczyna. Mogłam dostrzec stojący za nią wózek z jedzeniem.

- Kawa, herbata, kanapka?- zapytała dziarskim głosem.

Pokręciłam głową.

- Dziękujemy, zabrałyśmy własny prowiant.- powiedziałam odwzajemniając uśmiech. Miło jest spotkać miłą obsługę. Odbieranie biletu na lotnisku w LA było katorgą. Serio. Kobieta która tam pracowala nie powinna mieć żadnego kontaktu z ludźmi. Przynajmniej do czasu gdy zaakceptuje to, że swoim stanowisku pracy powinna okazać choć odrobinę dobrej woli i sympatii.

Pokiwała głową patrząc na nasze walizki.

- Jedziecie do Dustenham? Mój starszy brat zaczyna tam ostatni rok.

- Tak. Też będziemy na ostatnim roku, wcześniej chodziłyśmy do liceum w Beverly Hills.- odezwała się Agnes odkładając magazyn.

- To pozdrówcie go od Mary jeśli go spotkacie. Nazywa się James Mitchell.

Gdybym wzięła od niej tę kawę, czy herbatę, to w momencie gdy wypowiedziała ‘James Mitchell’ pewnie zachłysnęłabym się, albo opluła cały przedział. Ale nie miałam kawy.

- James Mitchell?- usłyszałam głos Agnes

Mary spojrzała na mnie zaniepokojona.

- T-tak. Coś się stało?

Nie. Nic się nie stało. Ale to odrobinę dziwny zbieg okoliczności, że brat tej całej Mary nazywał się tak samo jak mój tata.