Ik snap mezelf niet meer, hoe eenzaam je je ook kan voelen. Ik kan mensen niet te lang verdragen, tenminste zolang ik er mentaal aanwezig moet zijn. En ik wil ook graag alleen zijn, maar tegelijk voel je je alsof je er helemaal alleen voor staat.
Mijn moeder zei eens dat mijn ogen donker waren geworden, ik was toen boos. Nee boos is niet het goede woord, ik voelde haat. Eerder was ik tijdens geschiedenis naar de muur aan het staren, ik zat te denken over nogal "dark things". Een tijdje later zei een klasgenoot dat mijn ogen toen ook bijna zwart waren. Nou ik heb normaal grijs/groen/blauwe ogen, maar niet heel donker. Ik weet niet waarom ik dit deel en als je iets met je leven wilt doen klik je het boek weg, want ik kan niet eens goed schrijven of zo.
Niet gesneden sinds laatste hoofdstuk jeej. Niet eens dat ik officieel probeer te stoppen, maar ja toch een soort van goed nieuws toch?
Liefs van mij❤️
JE LEEST
Smile on her lips, cuts on her hips.
NonfiksiSoort ik wil nu wat kwijt boek, word waarschijnlijk niks. Doe het jezelf alsjeblieft niet aan om dit te lezen. Trigger Warning: selfharm and suicide thoughts. #2 in automutilatie #4 in dagboek #7 in snijden #3 in non-fictie
