Beznamiętna Śmierć

Kucharz

 W świecie morderców jednym z trudniejszych zadań jest zabicie arystokraty. Dobra obstawa, przeważnie wyszkolona w przeciwdziałaniu zabójstwom. Nigdy wcześniej nasz zabójca nie miał okazji zabić szlachcica, lecz jego brak emocji powodował, że zlecone mu zadanie, dla niego stawało się prostsze. Pierwszym czego uczą się strażnicy, jest wyczuwanie aury, bądź pragnienia śmierci. Nieznajomy pragnie jedynie doświadczyć emocji, których nie zaznał od wielu lat. Mógł bez problemów zbliżyć się do arystokraty, bez wzbudzania podejrzeń, bądź uniknąć pozbawienia go głowy bez szczególnego powodu. Arystokracji uchodziło wszystko.

Zlecenie było tym prostsze, że arystokrata był po prostu grubasem. Większość zabójców posunęłoby się do użycia zwyczajnej trucizny, lecz to jest natychmiastowo wykrywane, a to powodowałoby zagrożenie dla zleceniodawcy, że zostanie odkryty. Zabójcy wystarczyło kilkanaście godzin, by dowiedzieć się, kim jest główny kucharz oraz gdzie kupuje składniki. Przy delikatnym wsparciu finansowym swojego zleceniodawcy otworzył niewielki stragan z różnego rodzaju sosami do potraw. Główny kucharz jako człowiek, który od wielu lat gotuje dla owego arystokraty od razu zainteresował się straganem z sosami, mimo że był rozłożony w ciemnym zakamarku, do którego nikt nie zaglądał, oprócz niego. Zauważył, że wiele z tych sosów jest wysokiej jakości. Zakupił najlepsze, jakie były na straganie, lecz gdy miał odejść, nieznajomy zadał mu pytanie.

-Czy zainteresowałoby pana kupno „Syropu"?

-A czymże jest ten „syrop"?

-Dodaje się go do wody, a jego słodki posmak daje niesamowite efekty na zwalczanie nadmiernej tuszy.

-Co to za herezja!?

-Czy ktoś sprzedawałby herezję, za dwadzieścia złotych monet? Czy ktoś posiadałby herezję w ilości jednej sztuki na dzień? Czy ktoś poświęcałby miesiąc swojego życia na zebranie odpowiednich składników i stworzenia tego dzieła?

Główny kucharz nie potrzebował więcej słów, zaczął marzyć o nagrodzie, jaką otrzyma od arystokraty, którego marzeniem jest posiadać szczupłą sylwetkę i jeść nieograniczoną ilość jedzenia. Dwadzieścia złotych monet? Nagrodą może być sto, a nawet dwieście! Bez zawahania się kupił „syrop", przy którego użyciu jedynym warunkiem jest podawać go jedynie na czczo, mocno ściskając butelkę, aby nie uronić ani kropli i należy odczekać kwadrans, aż zacznie działać „cuda". Syropu było niewiele ani nie wolno było go przelewać z butelki, w której się znajdował, gdyż jakiekolwiek światło mogłoby spowodować uszkodzenie syropu. Następnie zabójca zapakował syropek w osobny woreczek, aby kucharz nie dotknął butelki przed arystokratą.

Gdyby tylko wtedy ludzie wiedzieli, czym jest hipoglikemia oraz insulina. Zabójca również nie wiedział. Wiedział jedynie, że w wyniku nielegalnych eksperymentów medyków, którzy szkolą się na trupach, a nawet niekiedy na ledwo żywych ludziach, jeden z ludzkich organów produkuje dziwną ciecz. Testowano ją na różnych zwierzętach i zauważano, że popadały w śpiączkę, albo umierały we śnie. Zabójca wymyślił kiedyś przepis, którego głównym składnikiem jest stewia, aby stworzyć coś, co ludzie z miłą chęcią spożyją samodzielnie, jednakże aplikacja poprzez spożycie nie dawała żadnego efektu, dlatego butelkę pokrywały tysiące małych igieł, które nie powodowały ran ani bólu oraz nie były widoczne dla oka, lecz aplikowały syrop pod skórę. O tym wiedział już tylko nasz zabójca.

Następnego dnia, arystokrata zasnął po kwadransie od podania mu przez kucharza syropu, ale sen po dłuższym czasie okazał się śmiercią. Kucharz został natychmiastowo ścięty, gdyż nikt mu nie uwierzył w historię o handlarzu, którego nikt na oczy nie widział. Nie powiązano też w jakikolwiek sposób jakąkolwiek rodzinę arystokratów, których można by oskarżyć o zlecenie morderstwa. Świadkowie wiedzieli jedynie, że kucharz był w konflikcie z arystokratę, który często urągał jego zdolnościom.