My Silver Lining

Afterthoughts

DEANNA'S POV

As soon as I stepped out that door, my heart immediately told me to go back.

But somehow I found myself drinking coffee at a Starbucks near the airport at 2 AM.

Even then, I was having an internal battle.

Pwede pa naman akong bumalik eh. I'm sure tulog pa sya ngayon. I can just throw away that note and pretend like nothing happened.

And then kakausapin ko sya. I'll let her explain kung bakit may ganung picture.

But my ego got the best of me. And in the end, I boarded my flight home.

Ika nga nila: "If you're gonna walk out of someone's life then stay out. Don't keep popping in and out."

Tama nga naman. Wala tayong karapatan na basta basta nalang bumabalik kung kailan natin gusto. Lalo na at nasaktan natin yung tao.

Sinundo ako nila Dad at mga kapatid ko sa airport pero wala si Mom.

"Dad, si Mom?"

"Ah...eh di na muna daw sya sasama eh. Pero di bale magkikita naman kayo sa bahay"

Mas lalo pa akong nalungkot. Galit pa rin yata si Mom.

Niyakap naman ako ng mga kapatid ko at yung pamangkin ko nagpa karga kaagad sa akin.

"Miss na miss ka na nyan. Buong linggo ikaw lang ang bukang bibig nyan eh. Araw araw nagtatanong kung susunduin ka na ba daw namin sa airport" sabi ni ate Cy.

"Na miss ko rin ang kulit na to eh. At syempre kayo lahat" sabay beso sa kanila.

Tahimik lang ako the whole ride home.

Padating sa bahay, na surprise naman ako. Wow! May handa at mga favorite food ko pa talaga.

"Welcome home Sachi" sabi ni Mom sabay yakap sa akin.

"Mom...Mom I'm" magsosorry sana ako pero parang may bumabara sa lalamunan ko. Naiiyak na ako.

"Ssshhhh I know baby. I know. You don't need to say anything" Mom said while caressing my hair.

I gave her a warm smile na kanya namang sinuklian.

Pagkatapos kumain ay nagpaalam muna akong magpahinga.

I tried to sleep kasi ilang araw na rin akong walang tamang tulog.

Pero hindi ako dinalaw ng antok.

Hindi sinasadyang napunta na naman kay Jema ang isipan ko.

Alam na alam kong mali yung ginawa ko. It seemed like the best thing to do at that time pero habang tumatagal, mas lalo kong napagtanto na mas mabuti sana kung hinayaan ko syang magsabi sa akin.

Pero aside sa selos ay natakot din ako. Natakot akong marinig mula sa kanya na pinagpalit na nya ako. Na hindi na ako ang mahal nya.

So I took the coward's way out. Nagpakaduwag ako.

I chose to hurt her first rather than risk myself being hurt by whatever she might say. Kahit di naman ako sigurado kung yun talaga ang sasabihin nya.

Napakaselfish kong tao. And she deserves better. So I guess okay na rin yun. Para makahanap sya ng mas better kesa sakin.

Can I really bear to see her in somebody else's arms? Definitely not.