The Labyrinth that I call my mind (ON HOLD)

The nieuw beginning, that scares me!

Wat doe je als al die emoties te veel worden?

Je vraagt je af, hoe ga ik hier vanaf komen?

En hoe zorg ik er voor dat ze niet meer terug komen?

Wat ga je doen als het je gelukt is?

Zullen mensen in je omgeving het aan je merken?

En wat nou als het helemaal niet weg is?

De vraag waar iedereen mee zit. Hoe ga je met al die emoties om? Daar is geen specifiek antwoord voor. De meeste mensen zullen zeggen, blijf er over praten en blijf hoop houden dat het ooit beter word. Maar dan de vraag die daar bij hoort. Hoe dan? En daar weet niemand een antwoord op. Het enige wat je kan doen is je leven lijden zoals altijd. En dat zorgt er alleen maar voor dat je het of allemaal weggestopt of dat je er een hele lange tijd mee zit en het vanzelf minder wordt. In mijn geval heb ik alles zonder het door te hebben weggestopt, de grootste fout van mijn leven. Altijd alles wegstoppen alsof het er nooit heeft gezeten. En dat veranderd je na een tijdje. Je gaat anders denken over alles. Je reactie op anderen worden anders. En je gaat dingen doen of juist niet meer waarvan je het nooit had verwacht. Want het is allemaal nog niet weg. Het hangt aan je schouders en zorgt er voor dat je elke dag met moeite iets gaat doen. Het zorgt voor een gedeelte van je zelf die je niet wilt zien. Er komt een deur in je gedachtes te zitten, die je te bang bent om te openen. Na een bepaalde tijd denk je dat alles weg is, je voelt je na een lange tijd weer een beetje rustig in je hoofd. Maar er hangt nog steeds iets aan je schouder en op een gegeven moment, weet je niet eens meer wat het is. het brengt je angst aan en weet niet wat je moet doen. je wilt het aan niemand vertellen omdat je er zelf ook niks van snapt, laat staan dat een ander het moet snappen. En naar een specialist is dan ook nergens voor nodig, denk je dan. Want het is niet ernstig.

Wat doe je als je eindelijk weer een beetje plezier kan hebben en dat opeens weer verandert?

Wat ga je doen als je er helemaal niks van snapt?

Hoe ga je hier mee om als je er achter komt wat het is?

Hoe ver ben ik hier door veranderd?

Zullen anderen het aan mij merken?

Hoe zorg je er voor dat die zware last van je schouder af gaat?

En wat ga je doen aan die deur waar je zo bang voor bent, op een kier geopend staat?

Voor mijn gevoel, gaat het verhaal weer een beetje naar een rommelige kant toe. Maar dat is niet erg, hoor ik van een aantal lezers. Wat vinden jullie?

Ik wil graag iemand bedanken die begonnen was met dit verhaal te lezen en mij een heel lief berichtje stuurde, dat ze het heel goed geschreven vind en niet wist dat het zo heftig is. Hoe denken jullie daar over, je mag mij het ook privé sturen als je dat zou willen.

Als jullie het willen laat dan een stem of reactie achter en ik zie jullie volgend hoofdstuk weer :)