Wat doe je als iemand waar je om geeft, een zelfmoord poging doet?
Wat denk je als je de dag van te voren nog ruzie met die persoon hebt gehad?
Bij wie kan je teregt als alle aandacht van iedereen op die persoon gericht staan?
Is het verkeerd om die persoon de aandacht niet te gunnen?
Waar plaatst je de haat die je voelt voor die persoon?
Waarom voel je zoveel haat voor die persoon?
En wat denk je als je gaat nadenken waarom iemand dat zou doen?
De haat, die ik voelde toen mijn zusje voor het eerst een zelfmoord poging deed. En dan niet de haat voor de poging zelf, want er zijn heel veel mensen die het menen. Maar de haat, voor de aandacht trekken. Waar kwam die haat vandaan? Eerst begreep ik het niet. Ik dacht altijd, dat ze het deed voor aandacht, zodat alle ogen weer op haar gericht staan. Maar wat het eigenlijk was? Het was een schreeuw om hulp, een manier die veel mensen niet zullen begrijpen.
De ervaring die je meemaakt als bijstaande, die emotie dat vaak vergeten word. Wat doe je er mee? Die emotie word vaak weggestopt. En waarom? Omdat die persoon de aandacht meer nodig heeft dan jij, op dat moment.
Het inleven in die persoon is niet te vergelijken als je het zelf nooit hebt ervaren. Waarom doet ze dit ons aan? Wat hebben wij gedaan, om haar zo te laten voelen? Waarom hebben wij het niet gezien?
Dat zijn de vragen die iedere bijstaande, denkt en wilt weten. Ik in het begin ook, tot je er zelf over gaat nadenken. Soms wel jaren later.
Neem je die persoon nog wel serieus, als het al voor de 3de keer mislukt?
Denk je nog steeds dat het aandacht trekken is?
Op welke manier is het gedaan, dat je laat denken dat het aandacht trekken is?
En wat nou als het aandacht trekken is, wat doe je dan?
Al die vragen, wat doe je er mee?
Vertel je het iemand, vertel je het die persoon of houd je je mond dicht en borrelt het op?
Het laatste is wat ik heb gedaan. Ik heb me vastgehouden aan die haat. Omdat dat de enige emotie was die ik kende in zo een situatie. Om er voor te zorgen dat mijn gedachtes niet donkerder werden heb ik mijn vastgehouden aan 1 ding dat ik zeker wist. Geen emotie tonen, het niemand laten zien.
Wat als je die persoon tegen komt, waar je die emotie wel kan laten zien?
Laat je die dan zien?
En als die emotie er uit komt, ook al wil je dat niet?
Wat doe je dan?
Dan kan je 2 kanten op. Je laat de emotie en de haat los of je houd het met alle kracht die je hebt vast.
Natuurlijk kies je heel snel voor het vasthouden van alle emoties. En zorgt er voor dat het nooit uit komt. Want niemand boeit het toch wat.
En als nou eens alle emotie er in 1 keer uit komt,bij die persoon zonder dat jij het door hebt.
Je legt dan alle vertrouwen in die ene persoon zijn/haar handen.
Het lucht op, je gaat geven om die persoon. Soms zelfs wel meer dan je om iemand gegeven hebt. Niet op de manier dat je van iemand houdt op liefdesgebied. Maar de vertrouwen die je nooit bij iemand anders gevoeld hebt, de moeder figuur die je nooit gehad hebt. En heel hard nodig had.
Voor even gaat dat goed. Totdat die persoon, jouw mentor, weg gaat.
Wat doe je als jou mentor weg gaat?
En daar is alweer het tweede hoofdstuk yeahhh. Het is even een andere schrijfstijl dat jullie van mij gewend zijn. wat vinden jullie er van?
Ik wil @Heneres en @idkikweetgeennaam1 bedanken voor de stemmen en alle lieve comments!
laat gerust een stem en comment achter. :)
Tot volgend hoofdstuk.
JE LEEST
The Labyrinth that I call my mind (ON HOLD)
De TodoHet begon allemaal begin 2017, toen ik echte emotie begon te ervaren. De denkstijl waar ik ben in opgegroeid, is niet wat je bepaald ziet als anders of abnormaal. Maar toch heel anders dan de meeste mensen ervaren. Waardoor ik altijd buiten mijn...
