The Labyrinth that I call my mind (ON HOLD)

The thoughts, that stopped!

Het gebeurt, alle gedachtes die stoppen. En nu?

Hoe moet je je nu voelen?

Opgelucht?

Rustig?

Moe?

Hoe ga je nu verder?

Wat gaat er nu gebeuren?

Nieuw werk, nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Je zou denken dat je je dan helemaal uitgerust zal voelen. Je vraagt je af, waarom dat niet zo is. je doet er alles aan om dat wel zo te laten voelen. Het gebeurt alleen niet. Je hebt nog steeds alle gedachtes in je hoofd. Maar wat als het na een tijdje stopt. En dan ook echt alles. Wat doe je dan? Je kan niks doen. je gaat zo verder. Je lacht, terwijl je gezicht leegte uitstraalt. Je praat, terwijl je niks zegt. Je slaapt, terwijl je geen rust krijgt. En zo gaat het door, niemand die het door heeft. Langzaam aan begin je dit zelf te worden, iedereen kent jou nu zo en geen mens die iets door heeft. Je gaat door met je leven, bijna als een zombie. Of nee, net als een zombie. Je hoort het veel van anderen, dat ze leven maar niet in hun eigen lichaam. Je wist nooit precies, wat ze daarmee bedoelde. Totdat je het zelf gaat voelen. Totdat je je realiseert, dat je zelf nu ook zo leeft.

Het voelt alsof je wel door je ogen kijkt, maar constant wazig. Net als je slechte zicht hebt en een bril op heb om die zicht helder te maken. En dan je bril af doet en dan wazig ziet. Alleen dan zelf met bril zie je wazig. Je voelt niks meer en alles gaat op automatische piloot. Alle handelingen gaan vanzelf. Elke dag hetzelfde. Zo min mogelijk contact, en als je contact hebt dan glimlach je alsof er niks aan de hand is. je huilt ook niet meer,huilen kan gewoon niet meer. Je voelt echt helemaal niks meer. Geen blijdschap, geen humor, geen geluk, geen pijn, geen honger. Je zou denken dat de mensen op wie je geeft het door heeft, maar nee hoor, helemaal niks.

Zo ga je maanden door. Zo wordt je. Het is vermoeiend, maar rustig. Je gaat vergeten hoe het was om te voelen. Je gaat er zelfs weer naar verlangen. Maar is dat wel zo beter? Dat vergeet je helemaal, je wilt weer gewoon iets voelen. Als is het maar iets.

En wat als alles in 1 keer weer terug komt?

Wil je het dan nog zo graag?

Kan je daarna nog terug naar niks voelen?

Wat doe je als je het allemaal niet meer aankan?

Je gaat aan de verkeerde dingen denken, en het schrik je.

Hoe ga je om met die schrik, van alles opeens?

En toen stond je opeens op de rand van die deur, die wagenwijd open staat.

Hallo, dit hoofdstuk moest even op zich wachten, maar hij is er dan uiteindelijk :)

Mijn andere verhaal heeft zojuist de 1K lezers gehaald, Yeahh. Neem daar zeker ook even een kijkje.

Als jullie dit leuk vonden laat dan zeker even een comment/ stem achter, als jullie willen dan.

Tot volgend hoofdstuk!