Necklace of the night

33.

~~~Vincent~~~

Ik doe mijn blauwe strikje goed. Bij mij zwarte pak staat het best goed moet ik toegeven. Alleen weet ik niet hoe Romy er over denkt. Ik kijk naar buiten. Het schemert. Snel even mijn manchetknopen goed doen. Broek glad strijken. Jasje goed. Strikje goed. Ik loop naar buiten. Het hele plein, dorpje krioelt van de jongens in smokings de hun date voor vanavond op halen. Iedereen ziet er chique uit. Al een paar jongens lopen met hun meisje naar de grote zaal. Je ziet dat ieder meisje een baljurk in haar lievelings kleuren heeft. Maar allemaal moet ik toegeven heel mooi. Voor Romy haar huisje blijf ik staan. Ik klop 3x. Al snel hoor ik Romy roepen: "Wacht even ben bijna klaar!" Ik wacht wel hoor. En ja hoor even later wordt de deur open gedaan. Vol verbazing kijk ik Romy aan. Ze heeft een korte jurk aan die net onder haar knieën valt. Het bovenste stuk is strak gebonden. Zodat hij niet afzakt. De jurk heeft namelijk geen touwtjes, waarmee die aan haar schouders hangt. Bij de heupen wordt de jurk losjes zo dat het iets kan draaien wanneer je een rondje om je as draait. De jurk is donkerblauw met een donkergroen doorzichtig stofje er over heen. Haar donkergroene donkerblauwe ketting hangt netjes om haar hals heel. Romy heeft haar haar los achter haar schouwers hangen. En donkerblauwe kleine hakjes met een kleine donkergroene strik erop. "Vindt je het niet mooi? Ik heb nog een andere jurk liggen hoor. Ok al vind ik deze mooier." "Nee. Nee. Je bent prachtig beeldschoon." Romy glimlacht verlegen. "En nu ga ik naar het bal met een beeldschone meid." "En ik met een stoere, knappe jongen." Ik pak haar hand vast en trek haar voorzichtig het huisje uit. Romy struikelt over haar hakjes heen en beland in mijn armen. "Vincent. Ik schrok me rot. Wil je dat nooit meer doen. Misschien was het wel heel anders afgelopen." "Sorry." Zeg ik terwijl ik me heel schuldig voel. Ik duw haar zachtjes omhoog. Romy doet haar huisje op slot en loopt met me mee. "Heb je er zin in?" "Waarom niet?" "Weet ik veel, omdat je niet wilt dansen. Misschien wil je helemaal niet met mij mee maar met een andere jongen." Zeg ik. Al snel voel ik hoeveel pijn het me doet als ik het zeg. Zal ze echt voor een andere jongen kiezen? "Een leukere jongen dan jou bestaat eigenlijk helemaal niet in mijn ogen." Opgelucht haal ik adem. Ze kiest voor mij. Niet voor een ander. "Nou dan gaan we er een leuke avond van maken." "Ik wil er best een leuke avond er van maken. Alleen wat versta jij precies met een volledige leuke avond?" Ik grijns. "Zoveel dat jij blijft lachen en het leuk vindt. Verder niets." "Dan is het goed." Veel meer kunnen we niet echt tegen elkaar zeggen. We zijn in de zaal waar veel mensen aan het dansen zijn op de dans vloer. Er staan grote tafels met drinken en eten. En op de discobal schijnen allemaal lampen zodat iedereen wel meerdere keren per minuut beschenen wordt met een andere kleur ligt. De discobal draait rond namelijk. "Zullen we dansen?" Vraag ik boven het geluid uit. Romy knikt en ik loop samen met haar de dans vloer op. Het is een redelijk druk nummer. Al snel danst iedereen op de maat van het ritme. Veel stelletje, zo noem ik het maar even, blijven dicht bij mekaar in de buurt. Goh wat logies. Romy merkt al snel dat ik vaker met een meisje heb gedanst. "Jij bent zo soepel in het dansen met mij. Hoeveel meisjes heb jij al gehad?" "Ehe. Denk 6 voordat ik hier naartoe kwam. En daarna geen meer. Alleen 4 van de 6 heb ik tussen mijn eerste en mijn 8ste gehad." Ik zie hoe Romy zucht. Ze spande zich helemaal aan toen ik zei dat ik al 6 meisjes heb gehad. Alleen al die meisje heb ik nog nooit langer dan een maand of 2, 3. Zij kozen meestal voor een knappere jongen dan ik. Eigenlijk was het altijd de zelfde jongen die mijn meisje in pikte. Hij heet Dean. (spreek uit als Daan) Ik haat hem nog steeds. Gelukkig is hij verhuisd naar het noorden. En ik leef nog steeds hier. "Oké beste jongens en meiden. Zoek een partner, er komt vertraging in de muziek!" Klinkt het door de microfoon heen. Ik kijk Romy vragend aan. Ze knikt. Ik weet genoeg. En leg haar armen op mijn schouders neer. Ik pak haar bij de heupen vast en begin rustig bewegingen te maken op de rustige maat van de muziek. Ik zie aan Romy dat ze nog nooit heeft geschuifeld. Nou Romy denk ik bij mezelf. Dan wordt dit je eerste en beste keer.
Het nummer is afgelopen. Er komt nog een rustig nummer aan. Iets drukker. Niet veel drukker. Verbaast gaat Romy staan met haar handen slab voor zich hangen. Ze weet zichzelf geen houding aan te geven. Ik pak haar linkerhand vast en leg die op mijn heup. Zelf plaats ik mijn rechterhand op haar heup en pak haar rechterhand vast. Ik merk dat Romy het spannend vindt. Ze verstijft. Ik knikt dat het goed is. Ze ontspant een klein beetje. Ik leid haar rond, voorzichtig. Romy ontspant zich al meer. Nog niet helemaal. Voldoende om met haar rond te dansen. Al snel zijn er veel nummers voorbij gegaan.

"Hier ga zitten." En ik wijs op een klein bankje. Ergens in de hoek van de zaal. Romy schut haar hoofd. "Waarom niet?" "Ga zitten. En wacht. Ik ben zo terug." "Ga je dansen met een andere jongen?" "Nee. Wacht nou maar." En weg is Romy door de menigte opgeslokt zoals dat zo mooi heet. Na 2 minuten is Romy terug. "Kom." Braaf volg ik Romy. Haar jurk is nog steeds even mooi. Als we voor Romy's huis staan denk ik dat ik weet wat ze wilt. De deur is open en ik sprint naar het bed toe. "Jou bed is veel zachter dan de mijne!" Roep ik verbaast. "Kom Vincent we gaan niet naar de slaapkamer toe. Nou moe! Dacht ik eindelijk te weten wat ze wou is het niet waar. Ik loop Romy achterna naar een kast toe. Ze trekt de kast deur open. "Ik doe nog heel even de deur op slot. Stap maar in de kast." Vol verbazing stap ik de kast binnen. "He. Het is een lift!" Romy stapt ook de lift in. Doet de deuren dicht en klikt op het knopje omhoog. Ik sla een arm om Romy's middel heen. Ze duwt mijn arm weg. Oké nog veel veder dan dansen wil ze blijkbaar ook niet. Als de lift stopt klikt zo op een knopje en er komt een censor voor haar neus te hangen. Na 3 piepjes gaan de deuren open. "Waarvoor was dit nodig?" Vraag ik als we de buiten lucht in stappen. "Heel simpel. Als we zomaar uit die lift stappen en er komen mensen voorbij. Dan schrikken ze zich rot. We komen uit een boom. Logies toch?" "Eh ja. Heel logies. Die sensor snap ik wel. Maar waarom neem jij mij mee naar buiten?" "Dat zul je zo zien." En Romy loopt weg. "Waar ga je heen?" "Volg mij!" Verbaast loop ik achter Romy aan. Na een paar minuten komen we bij een open plek aan. De maan verlicht de plek. "Hier wilde ik jou mee naar toe nemen. Is het niet prachtig?" "Zeker." En ik ga naast Romy staan. "Deze plek doet mij denken aan vroeger." "Hoezo?" Vraag ik verbaast. "Vroeger toen ik een jaar of 4 was. Toen reed ik op de rug van mijn broer ook veel door dit soort bossen. De maan scheen dan op mijn rug en mijn ouders rende naast mij. Na veel gerent te hebben gingen we middag eten. En weer veder. Als de zon op kwam waren we thuis. En dan moest ik naar bed." "Hoezo ga jij s' ochtends naar bed en midden in de nacht middag lunchen?" "Ik leefde s' nachts." Ik kijk Romy verbaast aan. "Waarom leefde jij s' nachts?" "Mijn ouders zijn quta's, mijn broer is een quta. Mijn hele familie van mijn vaders kant zijn quta's." "Wat zijn quta's?" Ik hoor Romy zuchten. "Quta's zijn die tijgers die we s' nachts worden. Zonder de ketting kan ik niet overdag leven. Dan ben ik zwak en ziek. En s' avonds word ik een quta. En kan ik mezelf nauwelijks onder controle houden. Deze ketting zorgt er ook voor dat mijn kleren niet scheuren als ik een quta word. Je ziet de kleren dan niet. Als ik dan weer terug keer in mijn mensen gedaante dan heb ik deze kleren weer aan." "Het is dus eigenlijk jou bescherm engel!" "Ja. Het is de ketting van de nacht. The Necklace of the night!" "Waarom woon je niet meer bij jou ouders?" "Lang verhaal." "Ik heb de tijd." "Oké ik zal beginnen. Ik heb je vertelt over hoe ik leefde voordat ik naar school ging. Toen ik 6 was ging ik zelf naar school en zelf naar huis. Mijn ouders en mijn broer konden niet mee. Ze waren bang voor het ligt. Quta's kunnen daar echt ziek door worden. Net als kanker bij jullie. Op die school zat een pestkop Peter. Hij vond mij leuk, maar ik wees hem af. Ik mocht hem niet. Doordat ik hem afwees werd hij boos en bedacht een wraak actie. Hij zette alle kinderen in mijn klas tegen mij. Al snel merkte hij dat het mij niet boeide en werd zijn wraak actie groter. Hij zette het hele dorp tegen mij. Ook dat boeide mij niet. Toen zette hij het hele dorp tegen mij en mijn familie. Dat boeide mij niet. Al snel zette hij de hele provincie tegen mij en mijn familie. Er kwam oorlog. Ik en mijn broer vluchten voor de oorlog. Mijn ouders bleven achter om onze hele familie in veiligheid te brengen. In Nederland was er geen plek voor ons beide. Dus hier splitste onze wegen. Ik kwam hier terecht bij Vader en Tomas kwam ergens in het Noorden terecht. Nooit heb ik meer iets van onze familie of Tomas gehoord. En dan blijkt nog dat Zay die stomme Peter is. Hij wil nog steeds mijn leven verpesten." Ik schrik. Romy heeft een zwaar leven achter de rug. En dat van Peter en Zay, wat moet ik daar van geloven? Ik wil het wel geloven. Maar doe ik dat ook? Romy rilt. Snel trek ik mijn jasje uit en leg die over haar schouders heen. "Zullen we terug gaan?" "Nee. Ik wil hier nog even blijven. Deze plek herinnert mij aan mooie herinneringen." Ik knik. Romy legt haar hoofd tegen mijn borst aan. "Vincent?" "Ja?" "Als een meisje van jou houd, maar bang is om veder te gaan. Kies jij dan voor een ander?" Ik denk even na. "Nee. Ik hou van iemand en als zij nog niet klaar is om veder te gaan. Dan wacht ik net zo lang totdat zij wel klaar is." Romy glimlacht. Ze kijkt omhoog. Recht in mijn ogen. En komt dichterbij. Ik hou haar tegen. "Sluit je ogen. Anders mis je iets." Romy knikt en sluit haar ogen. Ik kom dichterbij en raak voorzichtig haar lippen. Ik sluit mijn ogen. Al snel voel ik twee koude armen om mijn nek heen. Ik sla mijn armen om haar middel heen.

Ik weet niet meer hoe lang we daar gestaan hebben. Ik weet wel. Ik heb er van genoten.

<><><><>
Hey lezers. Leuk liefdes stukje hé? Nou ja. Nog 1 hoofdstuk en dan een epiloog. Nou het einde komt nabij. Ik trouwens al een paar ideeën voor het volgende boek.
Foto: Jurk van Romy. Denk de jurk in het donkerblauw met een donkergroen doorzichtig stofje erover heen.

Roozz_4