Ecen ne rrugice teksa degjon qetesine te te rrethoje. Te pelqen. Vazhdon dhe ecen perpara duke mbajtur veshe per qetesine qe kapllosi vendin. Fillon e kujton pak nga pak diçka te larget, te futur thelle ne kujtimet e tua. Nje dore te ngrohte qe te mbante forte teksa ecje pak nga pak. Nje qetesi solemne teksa qendronit bashke te perqafuar. Te kujtohet. Ka qene aty me ty gjithmone dhe do te vazhdoje te qendroje. Mund edhe te largohet; nje toke e larget diku ku lind dielli. Shikon perseri pas dhe sheh veçse nje drite rruge te thjeshte, qe nuk po ndriçon me asgje te panjohur. Dhe ti perseri vazhdon te ecesh para, me qetesine qe te rrethon, duke shpresuar qe kur dielli te linde, te jesh bere me i forte seç ke qene.
