Cehennemde Kabus

2.Bölüm "ÖLÜ ŞEHİR"

Bütün insanların korktuğu tek şeydir "ölü şehirde canlı insan" olmak..!
- Ahh başım! Ne oldu bana böyle , sanırım kafama düşen taştan dolayı bayılmış olmalıyım.
Ellerimi kafama koydum , akan kan kurumuş sanırım.Hemen ayağa kalktım annem babam kız kardeşim kapıda beni bekliyordu.Hemen kapının koluna asıldım.
- Lanet olsun!
Kapı açılmıyordu. Kapının arkasına bir şey düşmüş olmalı. Neyseki odamdaki pencereyi hatırladım. Odam evin giriş kısmında olduğundan pencere caddeye bakıyordu. Arkama döndüm, gördüklerime şok oldum pencere tuzla buz olmuştu, odamın duvarı yıkılmıştı. Odam caddeyle birleşmişti. Hemen dışarı fırladım.
- Anne, baba , nerdesiniz? Anne Baba nerdesiniz ?
Duyduğum tek şey hiçbir şeydi. Sadece sessizlik vardı. Annem , babam , kız kardeşim yoktu , sadece onlar değil hiç kimse yoktu. Etrafım da 360 derece dönmeye başladım. Gördüğüm manzara inanılmaz berbattı. Evler harabeye dönmüştü , cadde bomboştu , yerlerde bir şeyler vardı , sanırım çöptü. Birden durdum ayaklarım titriyordu , gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Deli gibi koşmaya başladım , etraf karanlık ve sisliydi , bağırmaya başladım ,
- Kimse yok mu? Lütfen! Bu şehirde tek başıma kalmış olamam !
Durdum , uzaktan çöp gibi gözüken şeylere baktım , gözlerim yanlış görüyor olmalı , yerdekiler cesetti. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım , ayaklarımın titremesi hızlandı , gördüklerime inanamıyordum , yerde doluca ceset vardı. Elleri , ayakları , kafaları farklı yerlerde olan cesetler, inanılmazdı. Duvarlar , yerler kanla yıkanmış gibiydi. Gördüklerime hala inanamıyordum. Çok korkuyordum , bu şehirde yapa yalnız kalmıştım. Hayır hayır yalnız değildim, tek kalan "ben ve cesetlerdi". Hıçkırarak ağlamam hızlandı , yere diz çöktüm ,
- Hayır , hayır olamaz ! Bu gördüklerim gerçek OLAMAZ !
Diye deli gibi bağırıyordum. Birden duvarda kanla ya da kırmızı boyayla yazılan yazı dikkatimi çekti yazan şey korkuma daha da fazlalaştırdı. "ÖLÜ ŞEHİR" yazıyordu. Defalarca tekrarladım. Birden bir ses duydum. Hemen ayağa kalktım. Karanlıktan bir şey bana doğru geliyordu sanki,
- Hey! Evet burdayım , burdayım.
Ne olduğu belli değildi. Sisten belli olmuyordu. Yavaş yavaş gözükmeye başladı sanırım insandı. Görüntü netleşmeye başladı ,
- Aman tanrım ! Bu , bu gerçek olamaz !