Cehennemde Kabus

5.Bölüm "BAŞLANGIÇ"

İşte şimdi anlıyorum. Artık rüyada değildim , herşey gerçekti , hayal değildi. Gerçekten dünya değişmişti. İnsanlar yoktu , ailem yoktu , heryer bomboştu , korkunçtu. Olan tek bir şey vardı , o da ölülerdi.
-Gerçekten çok ilginç değil mi? Dedi.
Etraf bomboştu , sadece ben ve o vardı. Yüzüme garip garip bakıyordu. Boş bankta ikimiz öylece oturuyorduk. Aslında ona sormak istediğim çok şey vardı.
- Neye saçma dediğini bilmiyorum ama bence herşey çok saçma.Bana herşeyi anlatır mısın?
- Tabi ki anlatırım , ama öncelikle tanışalım. Senin hayatını kurtardım ama daha adını bile bilmiyorum.
- Aa ! Evet haklısın ben Amy.
Elimi uzattım. Elini uzatırken ,
- Ben de Peter .
Elimi sıktı ve hafifçe gülümsedi. Ona hiç böyle bakmamıştım , hatta hiç yüzüne dikkat etmemiştim.
Çok yakışıklıydı. Gözleri maviydi , boyu yaklaşık 1.80 cm , kilosu sanırım en fazla 80 olabilirdi. Gözlükleri vardı , yüzünde kan izleri , elbiseleri pis , kanlı ve yıpranmıştı. Üzerime baktığımda aynı şekilde benimde kıyafetlerimin böyle olduğunu farkettim.
- Eee ! Hadi başla anlatmaya , en başından.
- Tamam. Herşey 5 hafta önce başlamıştı. Ama ülkemiz bu konuyu dikkate almadığı için ölüler ülkemizde yayıldı. Az oldukları için sinsice yayıldılar ve kimse yani çoğu kişi onları fark edemedi. Sanırım hiç haber izlemiyordun. Ölüler bütün dünyayı istila etmişlerdi. 4 hafta öncede bizim şehrimize girmişlerdi. Çok fazlalardı. Onların yaklaştıklarını sınırdaki askerler geç haber verdiler çünkü çoğu ölüler tarafından ısırılmıştı. Bu yüzden de şehir geç boşaltıldı. Boşaltılma başladığında ölüler şehri sarmıştı. Heryer savaş alanı gibiydi. Bombalar ölüleri ve insanları ayırt etmeden şehre atılıyordu. Silahlar kimseyi seçmeden ateşleniyordu. Polisler evleri dolaşıp insanları alıp ölüleri öldürmeyi planlıyordu fakat böyle olmadı. İnsanlar beklemek yerine kaçmaya , sokaklarda koşmaya başlamışlardı. İşte bu yüzden şehir daha da karıştı. Arabalar yolları kapattı. Sivil insanlar eline silah alıp , kendileri ölüleri öldürmeye çalışınca herşey daha da karıştı. Yangınlar çıkmaya , trafik kazaları olmaya , marketler yağmalanmaya başlandı. Ortalık önce savaş alanına benziyordu fakat daha sonra cehenneme döndü ve en sonunda ölüler insanların peşinden gitti. İnsanların nereye gittiklerini hiç bilmiyorum ve eminim şu an çoğu ölmüştür. İşte böyle oldu , herşey yok oldu.
- Peki şehir boşaltıldığı zaman insanlar nereye götürülecekti ?
- Sanırım bir gemiye götürüleceklerdi hani şu dev gemiler savaşlar için olanlar ama oraya gidebildiklerine inanmıyorum. Çünkü gemiye gitmek için tehlikeli yollardan geçmek gerekiyordu.
- Peki sen , neden gitmedin ? Neden burda teksin ? Ben bayılmamış olsaydım giderdim.
- Gitmedim çünkü yaşamak için bi bedenim kalmamıştı. Annem babam ve erkek kardeşim Tom gözlerimin önünde ölüler tarafından ısırıldılar.
Yüzü çoktu , gözleri dolmuştu , onu ilk defa böyle görmüştüm. Ona üzülmüştüm bu korkunç birşeydi ailesi gözlerinin önünde katledilmişti. Bunu düşünmek bile korkunçtu. Kendimi onun yerine koydum ve düşünmek bile korkunçtu. Hayal bile edemiyordum , annen , babam ve kız kardeşimin gözlerimin önünde ölümünü görmek bu korkunçtu.
- Peter ! Ben çok üzgünüm , sormamam gerekirdi.
- Sorun değil nereden bilecektin ki.
Düşünmek korkunç olsada kafamda bir şeyler belirmişti. Ya annem babam ve kız kardeşim öldürülmüşse Aman tanrım bu korkunçtu.
- Ben , düşündüm de annem babam ve kız kardeşim sence onlar ölmüş müdür?
- Saçmalama , hiçbir şey bilmiyorsun şimdiden bunu düşünme , yaşıyor olabilirler .
- Onları bulmak zorundayım ama nasıl ?
Elimi alnıma götürdüm ve düşünmeye başladım.
- Sana yardım edebilirim.
Heyecanlanmıştım , kafamı kaldırıp heyecanla yüzüne baktım.
- Nasıl ?
- Gemilere giden yoldan ilerlememiz lazım.
- Gerçekten mi ? Bunu yapabilir miyiz ? Ama tehlikeli demiştin ?
- Evet çok tehlikeli yani 1 ay önce öyle bahsediliyordu şimdi nasıl bilmiyorum.
- Benimle gelmek zorunda değilsin.
- Saçmalama lütfen ! Zaten benim yaşayacak bir amacım yok , bu yüzden seninle gelmem gerek.
- Umarım başarırız.
- Umarım.Neyse hadi kalk hava karardı. Seni benim yaşadığım yere götürücem. Burda kalamazsın çok tehlikeli.
Ayağa kalktı ve ellerini bana uzattı. Ellerini tuttum.
- Peki , sanırım haklısın.
Gülmeye başlamıştım. İçimde bir heyecan vardı. Boş ,karanlık olan korkunç sokakta ilerlemeye başlamıştık. Sanırım yeni dünyaya ilk adımlarımı ayıyordum. Bu hayata alışmaya çalışıyorumda ve bu sadece " Başlangıç " tı.