I Accidentally Meet The Campus Heartrob [COMPLETED]

EPILOGUE

Ayan after a years natapos ko din sa wakas, hahaha. Thank you so much for patiently waiting for every chapter even though it took me a long time to update. I wrote this story in way back 2019 (not finish yet). At Maraming salamat po sa mga readers ko na pinaabot ito hanggang sa epilogue kahit na sobrang tagal ng update ko. Thank you rin po sa mga new readers ko. Love y'all.

The other Harbs will have their special chapters.

.....

Matagal na kaming magkaibigan ni Fia, bata palang kami nang pinakilala siya ni Tito sa'kin. Noong una, hindi pa kami close dahil nahihiya siyang makipag usap sa'kin at ganun din ako but everything's had changed when she approached and asked me if I can play with her.

Tumagal ng pagkakaibigan namin, we went to same kinder garden and to elementary pero dahil sa pangyayaring muntikan na siyang mabangga noon ay para na siyang bulang nawala kinabukasan.

"Where's Fie Fie, dad?" i asked my dad when I hadn't see Fie Fie for a week.

Ilang araw ko narin siyang hinihintay sa playground pero hindi siya dumadating. Lumuhod sa harapan ko si mom at pina upo sa upuan. She half smile and look at my dad. Para bang may pinag uusapan sila kahit na nagtinginan lang sila.

"She went to America with her parents. I'm sorry if we didn't tell you. She was supposed to say goodbye to you that day, but an accident happened."

"Amnesia? What's that mom?" kumunot noong sumulyap naman ako may mom.

"She can't remember you." malungkot na pagkasabi niya.

"Forever po?" Bigla akong nakaramdam ng lungkot sa narinig.

"No, honey. It's just for the meantime, babalik din ang alaala ni Fie Fie. Hindi man ngayon pero darating din ang araw na makaka alala siya." ngumiti siya at hinaplos ang mukha ko.

I really miss Fie Fie, she's my only friend. I remembered the time she said to me that she had an older brother but she never introduced him to me because she didn't want me to be her brother's friend. Ang akala niya siguro ay aagawin ako ng kuya niya.

"Mom, but...what if she doesn't remember me until we grow up? Do i have to do something that will help her remember? Hindi parin po ba sila bumabalik?" i asked mom randomly while we were inside to grocery store.

Isang taon na ang nakalipas pero hindi parin sila umuuwi dito sa Pilipinas. I've miss her, bawat sulok kung saan kami naglalaro noon ay lagi ko siyang naaalala. Hindi siya nawawala sa isipan ko araw araw.

"Yes of course honey, babalik sila! Pwede mo rin siyang matulungan maalala mga memories niya. Tutulungan mo siyang maalala ang mga bagay na ginagawa niya noon at kung sino siya. Tulad ng ipaalala mo mga memories niyo, the day how you met each other, her birthday, yung masasayang alaala niyo. Kapag ang isang bagay ay parang familiar sa kanya ay pwede siyang makaalala. But always remember this..hindi pwedeng ipilit sa kanya na maalala ang lahat dahil pwedeng mawala iyon. Maaaring hindi na niya tuluyang maalala ang mga alaala niya, Ethan."

Gusto kong ngumiti pero sa bawat ngiti ko habang siya ang naaalala ay bumabalik ang lungkot sa damdamin ko.

"I'll never forget that and i'll not let her forget me, mom. We have promise to each other." Simpleng ngiti ko nang maalala ang pangako namin sa Isa't Isa noong panahong magkasama pa kaming naglalaro.

"I'm sorry anak dahil hindi natin siya mapuntahan sa America. Kailangan kasi kami ng dad mo sa trabaho." Tumango ako kay mom para malaman niyang ayos lang sa'kin.

Tumatak sa isip ko ang mga sinabi ni mom noong araw na iyon. Maaalala mo din ako Fie Fie, sana nga dumating na ang araw na iyon. When our first year high school started, i went to our special place. Doon kami nangako noon. Umupo ako sa gilid ng puno at inisa isang tanggalin ang mga batong nakalagay doon malapit sa puno.