Aynadayım yine, bana bakıyorum. Yine bir şeyler zırvalayıp bağırıyor bana. Sonra konuşmayınca ağlıyor. Halbuki benim suçum değil hiçbir şey. O neyse ben oyum ve kararları o veriyor. Bu aralar tanrıya dua etmeyi de bıraktı gelip benimle bastırıyor manevi ihtiyaçlarını. Ama ben tanrı da değilim. O neyse ben oyum. Anlatıyor durmadan başından geçenleri sanki tüm gün beraber yaşamamışız gibi. Arkadaşları da tükendi bana dert yanıyor, kıyafetlerini bana soruyor makyajını bana soruyor. Ben de dobrayım tabi. Benden merhamet bekliyor, doğruyu söylememi istemiyor. Ama ben yalancı da değilim. O neyse ben oyum. Değişmemi istiyor farklı olmamı, umut vermemi istiyor, ama ben farklı biri de değilim o neyse ben oyum, kendisiyim.
Bunu yazmamı da o istedi ama ben yazar değilim sen neysen ben oyum dedim. Kendini öldürdü, artık sadece ben varım. Yalnızım.
Ama benim aynamdaki ben yalnız değil. Ben varım ve ona asla önceki ben kadar acımasız davranamam. Ama bir dakika!.. Ölen kimse, ben de oyum...
