Odamdayım, ay karanlık. Düşününce açıklığa kavuşan onca yalanla göz temasından kaçınıyorum. Olduğum kişi ben değilim, memnun değil, memnun değilim. Yaşamın büyüsünü kaybettiği zamanlar bunlar. Merakımın büzülerek içime saklandığı, zaten büzülmezse öfkeme yer kalmayacağı zamanlar. Başkasına öfkelenmek en kolayıdır, öfkenizi dindirecek illa ki bir kaç şey yapma fırsatınız olur. Kendinize öfkeliyseniz, avına bir santim mesafe uzunluğunda tasmalı bir köpek gibisiniz. Ulaşamayacaksınız ama çok yakınsınız. Zaten öldüren de açlık olmaz sizi, öfkenizin bir tasma olup sizi boğması olur. Öfkenizde boğulursunuz.
