Kismet's Perfect Fiasco

Episode 65

Cygny

"Kaunting tiis na lang, malapit na tayong bumaba sa Pilipinas." I wince nervously. "Kumalma ka, lintik ka." I continue to whisper at my tummy as I turn down the corner of my lips. I am still crying for about thirteen hours now.

Nakakahiya na!

From time to time, chine-check ako ng mga flight attendant. Mabuti na lang at naka-mask ako ngayon. Hindi nila ako makikilala. Oras-oras nila akong tinatanong kung okay lang ba ako o kung may kailangan ako. I am always telling them that I am fine. Pero itong hinayupak na mga luha ko ang ayaw makisama!

Kailan ba kayo hihinto?!

My subconsious answered me, hanggang sa mamatay ka. I just kick her to her grave.

Nakakainis na talaga!

Pero ang mas nakakainis, ayaw na ngang makisama ng mga mata ko, pati ba naman ang tiyan ko ay kinakalaban na rin ako?!

Ano? Kalaban ko na rin pati sarili ko?!

Hindi pa kasi ako kumakain magmula noong sumakay ako sa eroplano. Kanina pa kumakalam ang aking sikmura. Pero nagmamatigas ako.

Hinding hindi ako kakain gamit ang perang iniwan ni Hue sa akin. Magugutom ako pero hinding hindi ko gagamitin ang pera niya. Ibabalik ko 'yon kapag may pera na ako. Pati itong ginastos niya sa plane ticket. Ibabalik ko itong lahat sa kanya, kahit na anong mangyari. Kung kailangang mag-labandera ako para lang mabayaran siya, gagawin ko.

Pride na lang ang mayroon ako ngayon, pati ba naman iyon ay isusuko ko pa?

I run my tongue under my lips. Lumunok ako ng laway at saka pumikit na lang. Itutulog ko na lang itong gutom ko. Ilang oras na lang naman ay makakarating na ako sa Pilipinas. Pero ang problema ko ngayon, hindi ko pa alam kung kanino ako mangungutang ng pera. But Razel and Samantha are on the top of my list right now. Baka sa kanila na rin muna ako tumuloy.

I sigh.

Kasalanan mo 'to, Hue.

Kung sana, mentally healthy ang mindset mo, hindi ako magugutom nang ganito.

Kung sana, hindi ka OA, sana kumakain ako ngayon ng pork steak sa bahay natin-- mo ngayon.

Kumalam na naman ang sikmura ko. I continued wincing as I mentally shake my head.

Erase. Erase. Erase.

I sigh again.

If I am to ask what I am feeling right now, it's probably a bottle of indifference with mixed serenity and acceptance. Tapos na ako kay Hue, that's for sure. Tanggap ko nang isa lang siyang passer-by sa love story ko.

But I won't regret loving him.

He will always be the best part of me. If it wasn't for him, I wouldn't know what real love is. And I will always be grateful that I don't love before him because even if we didn't end well, still, we can't change the fact that he is the only guy who helped me elude my biased and doubtful outlook about the idea of love.

Ngayon, alam ko na.

Love is not a transaction and a promise to be broken. You give love without expecting for something in return. It is not an investment where the ones who give the most should expect for more in return. It's actually like a charity and you are the philanthropist. You give love because that's what makes you in bliss, not because you will gain something when you give it.