First Love ♧ Yoonmin

Üzgünken bile mutlu görünebilirim

1.) Üzgünken bile mutlu görünebilirim.

-----------------------------------

Merhaba ben Park Jimin. Gün geçtikçe ölen, yok olan Park Jimin. Platonik ve rezil olan hani.

Ve sen Min Yoongi bir kere yüzüme bakıp sen harikasın demedin. Daha geçen gün kavga ettik. Sebebini hatırlıyor musun?

Sadece sevgiline çarpmıştım ve gerekli özürüde dilemiştim. Tamam platonik olduğum adamın sevgilisi olabilir ama ondan nefret etmiyordum ki.

Gayet sakince sorun olmadığını söyledi ama sen 13 yıllık arkadaşına yumruk attın. O an fiziksel bir acım olmadı. En büyük acı benim ruhumda oldu. O an bir kez daha öldüm.

Eve ağlaya ağlaya gittim mesela. Annem koşarak yanıma gelmişti beni öyle görünce. Babam öldükten sonra bana daha fazla özen gösterir olmuştu annem.

"Oğlum iyi misin?"diye sormuştu. Bir şey olduğunun farkında ama yine de sormuştu. Benim sana aşık olduğumu öğrenmişti. Çünkü sen beni her ağlattığında ben annem'in göğsünde yatıp sakinleşirdim.

Yine sen ile ilgi olduğunu anlamıştı. Bu sefer dizlerine yatırmıştı beni. Hani küçükken sen annem'in dizlerine yatmayı severdin ya Yoongi.

"Oğlum bak çok zayıfladın. Azıcık yemek yesen olur mu?" Başımı olumsuz anlamda salladım. Tabi annem yine pes etmemişti.

"Oğlum bak ilaçlarını da almıyorsun lütfen." Doğru ilaçlarımı da içmiyordum. Çünkü sen hep yanıma gelip o ilaçları bana zorla içirirdin. Ama artık içirmiyorsun Yoongi.