Ανεκπλήρωτα Όνειρα

T H R E E

Φτάνω έξω από την εξώπορτα,βγάζω τα κλειδιά από την τσάντα και πάω να ανοίξω.

Την πόρτα όμως άνοιξε η μητέρα μου πριν προλάβω εγώ και πέρασα μέσα.

"Κάθισε." μου λέει και μου δείχνει τον καναπέ.

Κάθομαι στον καναπέ και περιμένω να συνεχίσει.

"Λοιπόν... " λέει κι αναστενάζει.
"Εγω κι ο πατέρας σου αποφασίσαμε να... " ωω όχι μην το πεις!

"Να μετακομίσουμε σε ένα νέο σπίτι, μικρότερο από αυτό εδώ... " λέει κι εγώ ανακουφίζομαι, αλλά συνάμα λυπάμαι...

Σε αυτό το σπίτι μένουμε πολλά χρόνια.
Έχει δύο κρεβατοκάμαρες και έναν ενιαίο χώρο, το σαλόνι και την κουζίνα.

Δεν είναι τεράστιο, αλλά έχει ένα καλό μέγεθος για μία τριμελή οικογένεια.

"Εμ... Εντάξει. Δεν έχω θέμα. "της απαντάω και ξέρω πως μόλις είπα ένα ψέμα που ίσως το μετανιώσω.

Ξέρω πως είναι δύσκολο για αυτούς να τα βγάλουν πέρα με τα οικονομικά...

"Σ'ευχαριστώ που καταλαβαίνεις." μου λέει και με αγκαλιάζει.

Φεύγει από την αγκαλιά μου και πάει προς το δωμάτιό της χαρούμενη. Τι είναι καλύτερο από το να βλέπεις την μητέρα σου να χαμογελάει?

Ένας κουβάς μερέντα θα μου πείτε.
Εγώ ομως προτιμώ το χαμόγελο της μητέρας μου.

{...}

"Σήκω Μιρέλλα! "ηχεί η φωνή της μάνας μου για χιλιοστή φορά πάνω απ'το κεφάλι μου.

Αρχίζω να προτιμώ εκείνον τον κουβά με την ΜΕΡΈΝΤΑ!

"Έλα ρε μαμά! Μου το 'πες!" Της φωνάζω κι αλλάζω πλευρό.

"Εγω στο είπα, εσύ έκανες όμως κάτι?" συνεχίζει να φωνάζει και σηκώνομαι απότομα.

"Ε μα πια! Σηκώθηκα! Εντάξει?! " φωνάζω και ψάχνω ρούχα να φορέσω.

Πιάνω ένα απλό τζιν σε μπλε απόχρωση και μία μαύρη μπλούζα απλή.

Πηγαίνω στο μπάνιο, πλενομαι και αλλάζω.
Έπειτα βουρτσίζω τα δόντια μου και γυρνάω στο δωμάτιό μου να πάρω την τσάντα μου.

{...}

"Ρε Ζωή!" Της φωνάζω, αλλά αυτή συνεχίζει να μου κρατάει μούτρα.

"Σταμάτα να μου κρατάς μούτρα!" Της ξαναφωνάζω και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Εγω δεν σου κρατάω μούτρα! Απλά ήθελα να έρθεις μαζί μου σε αυτό το πάρτυ!Θα είναι η υπέρτατη ντίβα του σχολείου και θέλω να της κάνω σπάσιμο..."

"ΚΙ εγώ σου ξαναλέω πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ να έρθω, γιατί δουλεύω! "

"Πω Μιρέλλα αμα ήθελες θα ερχόσουν! " λέει και φεύγει.

Τι συμβαίνει μαζί της τώρα τελευταία?! Όλο τσακωνόμαστε και είναι συνέχεια απόμακρη...
Ίσως να πάω σε αυτό το πάρτυ. Δεν έχω να χάσω κάτι.

{...}

"Δεν πας σε αυτό το πάρτυ, ξέχασε το!
Κι άμα σε απαγάγουν, σε βιάσουν και μετά σε βρούμε σε κάνα χαντάκι?! Δεν τα διακινδυνεύω εγώ αυτά! Πες της κολλητη σου να πάει μόνη της!" φωνάζει η μάνα μου και έχει αρχισει πάλι τα δικά της...

Είναι και η δική σας μάνα έτσι ή μόνο η δικιά μου ό,τι και να κάνω νομίζει πως η επόμενή μου κίνηση θα με φέρει ένα βήμα πιο κοντά στον βιασμό και τον θάνατο?

"Ρε μαμά σε παρακαλώ! Μετά θα μου κρατάει μούτρα και δεν έχω όρεξη να τσακώνομαι. Απλά άσε με να πάω! "Της φωνάζω.

Εκεί που συνεχίζουμε να λογομαχούμε μπαίνει στο σπίτι ο πατέρας μου.

"Εε! Σταματήστε να μαλώνετε! Ακούγεστε από την είσοδο της πολυκατοικίας. " λέει ήρεμα ώστε να μην ανάψει τα αίματα, αλλά δυστυχώς για εκείνον τα αίματα είναι ήδη αναμμένα...

{...}

Τελικά νίκησε η μάνα μου (Δεν νίκησε! Έβγαλε παντόφλα!)κι εγώ έκατσα στο δωμάτιό μου ηττημένη. Έπιασα το κινητό μου και πληκτρολογησα τον αριθμό της Ζωής.

"Ελα Ζωή? Με ακούς? "την ρωτάω.

"Ναι, σε ακούω. Τι έγινε τελικά? Θα έρθεις?"ρωτάει με χαρά ζωγραφισμένη στην φωνή της.

"Εμμμ... Κοίτα να δεις, εε, όχι... Δεν με άφησε η μάνα μου.. " της απαντάω και αρχίσω να αγχώνομαι για το τι θα συνεχιστεί.

Αλλά το μόνο που παίρνω για απάντηση είναι να μου κλείσει το τηλέφωνο στα μουτρα...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Γειααα.. 🔆

Τι κάνετε?

Ανεβάζω τώρα λίγο γρήγορα σε όλα τα βιβλία, γιατί ξέρω πως θα πέσουν τόνοι από διαβάσματα τις επόμενες ημέρες και για να μην ανεβάσω το χρόνου, ανεβάζω τώρα.

Οπότε τα λέμε κάπου αλλού...

Byeeee!!!

🔥Stay tuned🔥
For more😏