Η ώρα είναι 12 και δεν ξέρω τι να κάνω.
Θέλω να πάω για να μην απογοητεύσω την Ζωή, αλλά από την άλλη δεν μου επιτρέπει η μάνα μου να πάω.
Πρέπει να βρω μια λύση εάν θέλω να πάω και μάλιστα γρήγορα.
{...}
Θα το σκάσω! Θα περιμένω μέχρι να κοιμηθούν οι γονείς μου και απλά θα βγω απ'το σπίτι σαν κυρία και όχι σαν τον κλέφτη από παράθυρα σαν κάποιες άλλες...
(Ashley για σένα μιλάει.)
Ψάχνω ρούχα στην ντουλάπα και καταλήγω σε ένα ψηλομεσο τζιν που αναδεικνύει τις καμπύλες μου και από πάνω ένα κοντό τοπ λίγο πιο πάνω από τον αφαλό μου. Πέρασα και μια ζώνη γύρω από την μέση μου και περίμενα να κοιμηθούν.
{...}
Απ'ότι κατάλαβα πρέπει να κοιμήθηκαν και βάζω τα μαύρα Allstars μου.
Παίρνω την τσάντα μου και περπατάω αργά μέχρι την πόρτα.
Την ανοίγω επίσης αργά και βγαίνω έξω κλείνοντας την απαλά.
Κατεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας και ταυτόχρονα πληκτρολογώ τον αριθμό της Ζωής για να της πω πως τελικά θα πάω στο πάρτυ.
Περιμένω για λίγο και το σηκώνει.
"Πες το!" προστάζει.
"Έρχομαι στο πάρτυ!" Της ψυθιροφώναξα κι άνοιξα την κάτω πόρτα.
"Yeeeeeahh! Σε περιμένω, γεια! " φωνάζει από χαρά και μου το κλείνει.
{...}
Περπατάω εδώ και 20 λεπτά στους δρόμους και έχουν πονέσει τα πόδια μου.
Το σπίτι όπου είναι το πάρτυ είναι άλλα 20 λεπτά δρόμου και αρχίζω να αναρωτιέμαι πως θα την παλέψω μέχρι εκεί...
Και αν την παλέψω μετά θα 'μαι πτώμα.
Δηλαδή τι στον π-
Ένα μαύρο αμάξι σταματάει δίπλα από το πεζοδρόμιο και κατεβαίνει ο οδηγός από δ
"Μιρέλλα?"
Επ... Ο Σταύρος!
"Γεια.. "
"Που πας ρε βραδιάτικα? " ρωτάει έκπληκτος.
"Στο πάρτυ της Λίνας... Είχε γενέθλια εχθές. "τον πληροφορώ και δείχνει σκεπτικός.
"Έλα ρε! Κι εγώ εκεί πάω! Θες να σε πάω? Κρίμα είναι να περπατάς... " Μου προτείνει και δέχομαι.
Ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και κάθομαι μέσα.
Έπειτα μπαίνει κι ο Σταύρος στην θέση του οδηγού και ασφαλίζεται με την ζώνη του.
"Ζώνη! " προστάζει και ασφαλιζομαι κι εγώ...
Οσο οδηγάει μια άβολη σιωπή επικρατεί και κάνεις μας δεν λέει να την σπάσει.
"Και με ποιον θα είσαι στο πάρτυ?"γυρνάει ελάχιστα να με κοιτάξει.
"Με την Ζωή... Εσύ?" τον ρωτάω κι εγώ και γυρνάει το βλέμμα του ένα κλικ πιο δεξιά για να με κοιτάξει ακόμα καλύτερα.
"Σου πάνε τα ψηλόμεσα τζιν. Να φοράς συχνότερα. "
Μόλις απέφυγε την ερώτηση μου?
"Σε ρώτησα κάτι."του λέω και γυρνάει το βλέμμα του πίσω στον δρόμο.
"Α ναι. Με τον Μάρκο μωρέ... Με ποιον άλλον?" μου λέει και γυρνάω κι εγώ το βλέμμα μου στον δρόμο...
Σε 5 λεπτά περίπου έχουμε φτάσει στο σπίτι της Λίνας για το πάρτυ και κατεβαίνω...
"Ευχαριστώ... "του λέω και νεύει.
Εισέρχομαι στον χώρο και ψάχνω την Ζωή μέσα στο πλήθος από εφήβους που χορεύει χαλαρά. Λογικά δεν θα έχει ξεκινήσει ακόμα το πάρτυ.
Εντοπίζω την Ζωή και τρέχω κοντά της.
Την αγκαλιάζω και μου ανταποδίδει.
"Τα κατάφερες!" μου λέει και της νεύω.
"Άσε το τι πέρασα για να έρθω. Κρυφά είμαι εδ- " πάω να πω, αλλά η Λίνα πιάνει ένα μικρόφωνο και αρχίζει να μιλάει.
"Μεχεμ.. " ξεροβήχει.
"Λοιπόν λοιπόν. Αγαπητοί επισκέπτες είστε καλεσμένοι σε αυτό το πάρτυ για να γιορτάσετε και να πιείτε για μία φορά με την ψυχή σας!" λέει και το πλήθος από κάτω ουρλιάζει.
"Οι γονείς δεν επιτρέπονται και αν είναι κάποιος γονιός από εδώ μέσα θα τον παρακαλέσω να αποχωρήσει για να μην τον διώξω με τις κλωτσιές." ενημερωνει χασκογελώντας και κλείνει το μικρόφωνο.
.
.
.
.
.
.
.
.
Heyyy!!! 🔆
Ανέβασα! Ειχα έμπνευση οπότε είπα γιατί να μην γράψω κάτι.. 😂
.. Αυτό το κεφάλαιο δεν είναι τεράστιο, αλλά μου άρεσε.
Ελπίζω να άρεσε και σε εσάς😌
Εάν πάλι όχι... ΧΕΣΤΗΚΑ😂
Anyways...
Θα τα πούμε σε ένα άλλο κεφάλαιο..
Bye bye!
🔥Stay tuned🔥
For more😏
YOU ARE READING
Ανεκπλήρωτα Όνειρα
General Fiction(Περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο cuz it's too big😇) Btw μην κρίνεις το εξώφυλλο δεν το έφτιαξα καν... Απλά πέταξα μια εικόνα για να μπορέσω να ανεβάσω την ιστορία... Enjoy❤️
