Ανεκπλήρωτα Όνειρα

F I V E

Μέχρι της 1 το βράδυ ήτανε όλα χαλαρά. Έφηβοι που χόρευαν ανεξέλεγκτα στον ρυθμό της μουσικής. Πέταξαν 5-6 γονιούς έξω με τις κλωτσιές και κάποιοι από αυτούς πήραν και τα παιδιά τους μαζί.

Άλλοι πάλι έπιναν και μιλούσαν, είτε ήταν κουρασμένοι είτε γιατί δεν θέλανε να χορέψουν.

Εγώ περιμένω την Ζωή να τελειώσει τον χορό της με έναν γαλανομάτη τύπο που γνώρισε.

Όση ώρα την περίμενα, παράγγειλα ένα περίεργο ποτό που μου πρότεινε ένα παιδί στον μπουφέ και τείνω να πω πως ήτανε πολύ καλό. Το ποτό. Όχι το παιδί...

{...}

"Και μου έδωσε και το τηλέφωνο του!" σκλιρίζει (Έτσι δεν γράφεται?🤦🏽‍♀️) μες στα αυτιά μου η Ζωή.

"Ναι, ουάου." της λέω αδιάφορα και πίνω λίγο ακόμα απ'το ποτό μου.

"Έλα! Μην είσαι τόσο ξενέρωτη!" μου χτυπάει τον ώμο και χασκογελάει.

Συνέχισε να χασκογελάει μόνη της πράγμα που σημαίνει πως έχει μεθύσει.

Αυτή όταν μεθάει έτσι χασκογελάει.

Έχω αρχίσει να βαριέμαι πάρα πολύ ! Δεν θέλω να κάτσω άλλο, αλλά πρέπει να περιμένω την Ζωή για να φύγουμε μαζί.

Δεν θέλω να κυκλοφορήσω μόνη μου τέτοια ώρα στους δρόμους.

Αλλά και με την Ζωή δεν θα αλλάξει κάτι. Απλά θα έχω κι ένα βάρος παραπάνω που θα σέρνεται σαν το φίδι μέχρι το σπίτι της.

{...}

"Ζωή! Πάμε να φύγουμε? Έχει πάει 6! Σε λίγο θα ξυπνήσει η μάνα μου για να πάει στην δουλειά! " την σκουντάω κι αυτή γελάει.

Κοιτάξτε ένα χαζοχαρούμενο που έχω για κολλητή!

Την πιάνω απ'το χέρι και την τραβάω έξω απ' το σπίτι όπου και προχωράμε προς το σπίτι της.

Ναι, θα περάσουμε πρώτα απ'το σπίτι της, γιατί μόνη της δεν παίζει να πάει.

Μπορεί να με πάρει τηλέφωνο όταν ξυπνήσει και να μου λεει πως είναι σε ένα αεροπλάνο για την Ινδία ή ακόμα χειρότερα να μου πει πως βλέπει πινακίδες με ρώσικα και να φοράει σκουφάκια και κασκόλ..

Πάρα τις αντιρρήσεις της και τις πολλές κλωτσιές που έφαγα κατάφερα και την πείσω πως μετά θα της πάρω 10 σοκολάτες.

Μεταξύ μας, σιγά μην της πάρω. Όταν ξυπνήσει δεν θα θυμάται ούτε πως πήγε σπίτι.

{...}

Είμαστε έξω απ'το σπίτι της Ζωής και προσπαθώ να βρω τα κλειδιά της.

Μετά από λίγο ψάξιμο, τα βρήκα και ξεκλείδωσα την πόρτα.

Μπήκαμε μέσα και αυτή δεν έλεγε να βάλει γλώσσα μέσα της. Την πήγα με τα χίλια ζόρια στο δωμάτιό της και την ξάπλωσα στο κρεβάτι, όπου και την σκέπασα.

Άφησα τα κλειδιά στο γραφείο της και έφυγα απ'το σπίτι.

Προχώρησα προς το δικό μου σπίτι , περίπου 10 λεπτα δρόμος από της Ζωής, και προσπαθούσα να μην πέσω κάτω από την κούραση.

Συνεχίζω να περπατάω και κάθομαι σε μία στάση να ξαποστάσω, γιατί δεν νιώθω τα πόδια μου.

Έχει αρκετή ψύχρα και αρχίζω να μετανιώνω που δεν πήρα μια ζακέτα...

Έκατσα αρκετά λεπτά εκεί, ώσπου μια αντρική φιγούρα έκατσε δίπλα μου και κοιτούσε κάτι στο κινητό του.

Τον αγνόησα και συνέχισα να ξεκουράζομαι.

"Δεν κρυώνεις?" ρωτάει ξαφνικά κι εγώ γυρνάω να τον κοιτάξω. Είναι καστανομάλλης με γκριζοπράσινα ματιά.

"Μπα...Όχι ιδιαίτερα. " του απαντάω χαλαρά και ετοιμάζομαι να φύγω.

"Που πας?" με ρωτάει απότομα και ξαφνιαζομαι...

"Στο σπίτι μου?" των ρωτάω σαν να μην περιμένω απάντηση και με κοιτάει περίεργα.

"Δεν πας σχολείο?" με ρωτάει και γουρλώνω τα μάτια μου.

Το σχολείο! Τι ώρα είναι?!

"Μπορείς να μου πεις, σε παρακαλω τι ώρα είναι? " τον ρωτάω αγχωμενα και κοιτάζει την οθόνη του κινητού του.

"8 παρά 25." απαντάει χαλαρά.

"ΙΙΙ" φωνάζω και αρχίζω να τρέχω προς το σπίτι μου.

Ποτέ πέρασε η ώρα γαμώτο?!
.
.
.
.
.
.
.
.
Γεια!🔆

Τι κάνετε?

Κοίτα! Έχω όρεξη να γράφω αυτές τις μέρες, αλλά το βασανιστήριο έχει άλλα σχέδια!

Για αυτό και γράφω στο βιβλίο που θέλει δουλίτσα και περισσότερα κεφάλαια...

Anyway.

Θα τα πούμε σε ένα άλλο κεφάλαιο.

Sooo...

🔥Stay tuned🔥
For more😏